| Draugdin obudził się nieprzytomny. Niewiele pamiętał z poprzedniego wieczoru. Może przyczyną tego było nagromadzone zmęczenie – w końcu jechał tu bite 4 dni z kawałkiem. Może przyczyną tego był jak zwykle mocny krasnoludzki spirytus, który wczoraj miał mu się pomóc zrelaksować. Nie pomógł. Zwlekł się z łóżka. Chwilę potrzebował na zebranie myśli. Gdzie właściwie był? Obóz najemników.
Wstał i się ubrał w swoją zbroję, w końcu nigdy nic nie wiadomo. Warto być gotowym na każdą ewentualność. Poza tym w zbroi wyglądał jeszcze bardziej okazale i budził respekt. W końcu był z dumnej rasy dragonbornów i nie wstydził się tego, ani nie zamierzał tego faktu ukrywać. Poprawił jeszcze tylko swój wielki dwuręczny miecz przewieszony przez plecy i postanowił się rozejrzeć po obozie.
Chłód poranka od razu otrzeźwił go i niemal w połowie zredukował odczucie suchości w pysku. W drodze w kierunku obozowej kuchni zajrzał na chwilę tam gdzie trzymano wierzchowce, by sprawdzić czy jego równie egzotycznym jak on sam jaszczurem wierzchowym dobrze się zajęto. Na obszarze wydzielony na przygotowanie potraw nie zabawił długo. Nie potrzebował zaglądać do garnków by jego czuły zmysł powonienia powiedział mu gdzie i co jest przyrządzane. Przeszedł tamtędy tylko po to by poprosić o duży dzban zimnej wody która ku zdumieniu kucharza zniknęła niewiarygodnie szybko w paszczy do złudzenia podobnej do smoczej.
Draugdin wiedział, że jeszcze zanim zaserwują poranny posiłek zdąży choć pobieżnie rzucić okiem na obóz i zbieraninę najemników, którą tu przyciągnął. Niewielu było tak rannych ptaszków jak on. Bardzo był ciekaw co przyniosą następne dni.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |