| -Niedługo zacznie świtać- odezwał się głos od strony drogi. Zwróciliście się w tym kierunku i ujrzeliście kupca, stojącego w asyście dwóch drwali. –Nic tu po nas, naradziliśmy się i doszliśmy do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli teraz wrócimy do wioski i tam pochowamy zmarłych. Będę czekał tam na was. Posłałem też tych dwóch drwali do Bogenhofen, aby sprowadzili moich ludzi. Będę czekał na was. Mam nadzieję, że uda wam się uratować moją córkę. Pamiętajcie, nagroda was za to nie minie. Jestem hojny, jeśli idzie o nagradzanie za pomoc.- dodał.
Na koniec rzucił w waszą stronę błagalne spojrzenie pełne nadziei na odzyskanie ukochanej córeczki, a następnie udał się w stronę wozu, podniesionego już przez chłopów, którzy byli gotowi pchać go aż do wsi.
Wóz ruszył. Jeszcze przez kilka minut dało się widzieć światło pochodni, aż mrok pochłonął i kupca, i wóz, i chłopów.
Kiedy tylko weszliście na ścieżkę, trzeba było ustawić się gęsiego, bowiem była bardzo wąska. Jak tylko się na niej znaleźliście otoczyło was to samo uczucie, które towarzyszyło wam przy wejściu do lasu. Mrok zdawał się bardziej gęsty i nieprzenikniony. Nawet osoby, które widziałyby w ciemności, nie mogły nic przez niego dostrzec. Także pochodnia zdawała się rzucać mniej światła. Poczuliście na sobie czyjś wzrok. Ciemność zdawała się lgnąć do was, zupełnie jakby jakaś gęsta ciecz lepiła się do waszej skóry. Oddychało się ciężej. Nie dobiegały do was dźwięki leśnych stworzeń.
Staliście teraz wszyscy na ścieżce. Jeszcze jest szansa, żeby zawrócić, ale to wyjście dla tchórzliwych. Padła propozycja, aby przodem szła osoba, która zna się, co nieco na przeszukiwaniu, tropieniu lub jest bardziej spostrzegawcza... |