| Walka trwała w najlepsze, choć Thog ciężko dyszał i kuśtykał mocno osłabiony. Bestia była strasznie wymagającym przeciwnikiem. Choć był pogrążony w swoim bojowym szale, to jednak gdzieś w zakamarkach jego psychiki kryła się świadomość, iż jego dusza niebawem będzie płonąć w piekielnym ogniu. Wyrzekł się orczych bogów, zaś boga, któremu chciał oddać duszę oszukał, mordując nieświadomie jego kapłana. To mógł być początek końca półorka. Zielonoskóry uniósł wysoko topór atakując zaciekle, jednak jego ruchy były spowolnione przez truciznę. Stwór umknął głowicy broni. Mało tego ruszył z skuteczną kontrą, raniąc głowę i kark zielonoskórego. Umykająca z ran krew z każdą chwilą oddalała Thoga od upragnionego zniszczenia plugawego posągu w starej świątyni.
Oczy powoli zachodziły mu mgłą. Przez chwilę przypomniało mu się jak wraz z braćmi za młodu kopali gobliny. Zabijał gdy był jeszcze młodzieńcem. Zabijał dla rozrywki i przyjemności. Czy miała być to kara za krzywdy, które wyrządził innym? Kiedyś wraz z współplemieńcami napadli skromną karawanę ludzi, zmierzających na zachód. Wziął do niewoli dwójkę młodych dziewcząt brutalnie je gwałcąc w swoim szałasie nie raz. Być może duchy z zaświatów wydały na niego wyrok. Nie raz ściągał krwawe skalpy z głów swoich ofiar. Przeżył jednak starcie z krasnoludami. Czy zatem jego koniec miał być taki przykry i żałosny? Wziął głęboki wdech i po raz kolejny natarł prosząc siły natury, by pozwoliły mu przetrwać tę potyczkę.
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny! |