Fabiano

Biegł nie mogąc złapać powietrza. Panika powoli wdzierała się serce Nikołaja. Było ciemno, ale nie na tyle by nic nie widzieć. Daleko za nim słychać było odgłos diesla. Głośny silnik na wysokich obrotach. Coś trzasnęło. Biegł przed siebie, tam gdzie niewielki prostokąt lśnił oślepiającym światłem. Co jakiś czas, przez dziurę w starym dachu do środka hali, dostawały się jasne promienie światła. Tańczący w nich kurze zdawał się nie przejmować odgrywaną sceną.

Udo piekło okropnie, Radović,jednak nie zwracał na nie uwagi. Biegł. Buty bezgłośnie szeleściły o pokrytą rozbitym szkłem podłogę. Dżip - tak, teraz Nikołaj był pewien, że to dżip, - był coraz bliżej. Jeszcze chwila i Serb nie będzie słyszał swoich własnych myśli. Ależ długi ten magazyn. Jeszcze chwilka... Dopadł do wyjścia i uskoczył w prawo. Sekundę później - a może mniej? - z impetem wyskoczył za nim warczący pojazd. Zawył przeciągle gdy koła straciły przyczepność i zniknął w otaczającej go bieli.

Nikołaj siedział skulony, łapiąc powietrze w płucach. Nic nie widział. Słońce prażyło tak mocno, że nawet przez powieki raziło go w oczy. Lewą ręką zasłaniał się od zabójczego światła, prawą natomiast przytrzymywał się ściany. W oddali słychać było niski chrobot silnika. Wstał i nie wiedząc gdzie się znajduje, i czy przypadkiem nie jest jak czarna plama na białej tablicy, udał się wzdłuż chropowatego muru. Początkowo wolno, po kilku sekundach prawie już biegł. Nie potrafił jeszcze spojrzeć bezpośrednio w przestrzeń go otaczającą, ale było już lepiej. Dużo lepiej. Warko silnika nie cichł, stał się wyraźniejszy. A Nikołaj rzucił się w szaleńczy bieg.

Ściana skończyła się jak ucięta nożem. Wraz z brakiem oparcia, Serb, stracił równowagę i mało nie poleciał na klęczki. Szybko jednak ją złapał i zatrzymał się wzbijając tuman kurzu. Widział już całkiem dobrze. Widział plac i setkę Serbów z kałachami. Widział też kilkoro dzieciaków grających w piłkę trupią czaszką. Widział linkę, trzymaną przez dwójkę młodzieńców, na bliżej nieokreślonej wysokości. Gdzieś tam warkot silnika narastał, a Radowić dobrze wiedział, że ta wysokość to nic innego, jak sto pięćdziesiąt centymetrów. Nagle z hukiem, podrywając chmurę pyłu, otworzyła się brama na przeciwko. Ze środka wyszła, połączona w pary, grupka dzieciaków. Nikołaj zdawał sobie sprawę, że każdy z nich miał ponad metr pięćdziesiąt. A jeśli nawet by nie, to żołnierze - gówniarze z kałachami, - się o to postarają.

Dzieciaki szły ciągnąc za sobą nogi, ze wzrokiem wbitym w czubki podniszczonych butów. Starały się przeciągnąć to co nieuniknione. Dookoła słychać było gwizdy, wrzaski i radosne krzyki podrostków z karabinami. W śród śmiechu i strzałów Nikołaj ponownie wyłowił mrożący krew w żyłach odgłos. Warkot zbliżał się. Serb bał się tego odgłosu. Strach był irracjonalny i nie potrafił nad nim w żaden sposób zapanować. Zza jednego z magazynu wyskoczył jak rażony, jakiś człowiek. Zaraz za nim jechał dżip wojskowy, pomalowany w moro i z opuszczoną przednią szybą. Jeden z takich, co Amerykanie używali w Wietnamie. Za kierownicą siedział LeBlanc. Wygolona na "żołnierza" głowa pomalowana była zielenią i brązem. Morse siedział na siedzeniu pasażera i szczerzył zęby. Na pace, przy karabinie maszynowym PKT, stał żołnierz w stroju bojówki bośniackich rebeliantów. Wiek rebelianta zdawał się nie przeszkadzać w zabijaniu ludzi. Młodzieniec pociągnął za cyngiel i skosił uciekającego przed nimi człowieka.

Nikołaj nie widział jednak tego. Gnał przed siebie na ile boląca noga pozwalała. A trzeba przyznać, że nie bolała za mocno. Zaciśnięte zęby przywoływały by ciarki na plecy, gdyby słyszał ich zgrzyt, albo czuł ich zacisk. Cała jego uwaga skupiona była jednak we wrzasku i odgłosie strzałów. Nie potrafił teraz rozróżnić wystrzałów AK od PKT. Biegł i gdy dopadł mrocznego otworu bramy do kolejnego magazyny, zamknął oczy. Krzyk dzieci sprawił, że z zamkniętych oczy pociekły łzy...


Colin stał przy filarze. Mijający go ludzie nawet na niego nie spoglądali. Nie było ich dzisiaj wielu. Kino nie cieszyło się dobrą opinią. Ale jako jedyne w miasteczku puszczało filmy o konkretnej tematyce. Praca nie była może jakaś wspaniała, ale pieniążki z tego jakieś były. Prawda, że co jakiś czas musiał wywalić jakiegoś zboczeńca, który zabawiał się podczas seansu, ale poza tym śmiało mógł chodzić chodnikiem Londynu nie bojąc się rozpoznania. Taki plus pracy jako cieć. Minus - brak babek. Która normalna dziewczyna przyjdzie na film erotyczny do kina?

Seans się skończył. Ci ludzie nie śmiecą za wiele, więc Colin zrobił szybki obchód i wyszedł. Gwiazdy na nocnym niebie świeciły przyjemnie. Było na czym oko zawiesić. Tam Pegaz, tam Wielka Niedźwiedzica, a tu Orion i Kasjopea. Piękny widok. Stał tak chwilę przyglądając się niebu, co jakiś czas spoglądając na inne szczyty himalajów. Widok był zapierający dech w piersiach. Odwrócił się by spojrzeć na Kino, z którego wyszedł. Budynek w stylu japońskim, z wielkim podświetlanym szyldem "Burdel Video" i małym dopiskiem u dołu "zapraszamy". Niby nic, a dzisiaj było tylko siedem seansów.

Ostatni pasażer kolejki linowej wszedł do wózka, po czym rozległ się dzwoneczek i gdy zapaliło się zielone światło, wagonik ruszył z nieprzyjemny zgrzytem. Colin patrzył jak niebieska skrzyneczka, która sunie po niewidzialnej linie, znika powoli we mgle. Sprawdził, czy jego dwa granaty przeciw piechotne i manierka sił specjalnych jest na miejscu. Sprawdził swojego Glocka i Pustynnego Orła, czy aby są zabezpieczone. Sprawdził uprząż i liny. Sprawdził czekan. Sprawdził raki i latarki - czołówkę i patrolówkę na sznurku. Wysikał się na pobliskie skały i zaczął sprawdzać to wszystko jeszcze raz. Przezorny zawsze ubezpieczony.

Gdy karabińczyk był już na miejscu, Colin, przeżegnał się szybko - mimochodem - i zaczął spuszczać się na niższe partie. Schodzenie z Mount Everest nie jest dla byle leszczy. W dole widział już Londyn. Piękne miasto. Gdy dotknął nogami półki skalnej, był na jakichś sześciu tysiącach. W oddali usłyszał wystrzał. Drugi, później trzeci. Zaklął w duchu i przyśpieszył zjazd na linie. Całkiem nieźle, pomyślał, gdy nogami oparł się o kolejną półkę skalną. Gdzieś niedaleko rozległy się kolejne wystrzały. Odpiął linę i ruszył w tamtą stronę. Przeciskał się pomiędzy skałami a gąszczem dziwnych krzewów. Gdy wyszedł na polane zamarł ze zgrozą malującą się na twarzy.

Na połaci białego śniegu stał Morse, w swej dziwnie za dużej kamizelce taktycznej wypchanej po brzegi. W lewym ręku trzymał rewolwer a w prawej naboje do niego. Na twarzy malował się dziwaczny grymas triumfu. Z kącika ust sterczało wielkie dymiące cygaro. Na plecach musiał jakiś karabin, a na głowie usadowiony był czarny beret. Śniegu było prawie po pas, lecz wokół syna Persifala i Betty puch był udeptany, a na udeptanym stał wielki turystyczny grill. Do nozdrzy Colina Harlowa dolatywał przyjemny zapach pieczystego.

- Hahaha, trafiłeś w samą porę. Jest porcja dla Ciebie. - powiedział Morse i wrzucił trzymane naboje w żar grilla.

Przez chwilę nic się nie działo, lecz gdy rozległ się huk, Colin, uśmiechnął się.

- Uwielbiam zapach kordytu. Co dzisiaj serwujesz?

Colin, mówiąc to poczuł jak jeden z pocisków przeleciał mu tuż nad uchem a inny z wizgiem odbił się od skał po lewej.

- Specjalność zakładu. Wystrzałowe serduszka.

Faktycznie, na ruszcie, w sąsiedztwie pieczonych ziemniaczków i kaszanki, leżały dwa jeszcze krwiste serca. Duże serca. Na jego nieszczęście, uwagę przykuł, wydawało by się, mało istotny szczegół. Otóż na skałach za plecami Morse'a leżał z rozłożonymi rękoma Nikołaj Radović. Na zakrwawionej piersi ciężko było zidentyfikować koszule, a w miejscu lewego sytka była wielka szrama. Koło Serba leżał Benz. To, że to on, poznać było można tylko po nieodzownych butach trekingowych, które zawsze nosił.

Przez twarz Colina przeleciał strach, tratując jak stado bizonów, przyjazny uśmieszek. Czas jaki zajęło mu wyrwanie z kabury Desert Eagle'a skondensował się i można było kroić go nożem rzeźnickim jak ser. Widział jak uśmieszek z twarzy Morse'a przygasa, jak zaraz później w jego oczach pojawia się zrozumienie i przeistacza się to wszystko w grymas okrucieństwa. Rewolwer w jego ręku powoli zmierza na linię łączącą ich obu. W tym czasie DE jest już wysunięty, a w oddali słychać zdeformowane Kkhrraaaaaaa...

Strzały padły szybko. Morse schował się za masywnym grillem. Desert ciążył przyjemnie w ręku, lecz Colina przeraziło, że już brak mu trzech kul. zostały tylko cztery, trzeba to wykorzystać. W tej samej chwili rewolwer Morse'a wypalił trzykrotnie. Jeden z pocisków przeleciał bezgłośnie przez nogawkę spodni Harlowa nie czyniąc mu krzywdy.Grill zatrząsł się lekko i Morse wypalił ponownie. Tym razem Colin siedział już za kawałkiem skały i wszystkie naboje rozbiły się o przeszkodę. Grill, pomyślał Colin. Tak, faktycznie, to był gazowy grill. Były SASowiec wychylił się zza zasłony, zlokalizował butle, która faktycznie stała niewinnie obok metalowej zasłony, i strzelił z satysfakcją. Huk i żar pozbawiły percepcji. Śnieg na przyległych skałach stopniał momentalnie. Chwilę potem Colin Harlow przyglądał się temu wszystkiemu z dumą, uczuciem spełnienia obowiązków i smutkiem. Żar miło ogrzewał twarz...

Michael Jareki
Ciebie obudził kaszel. Szaleńczy kaszel osoby, która się dusiła. Dochodził zza ścianki. Dochodził z celi Mike'a.


__________________________________________________
Grafika:
oko

 

__________________
gg: 3947533