| Zjadł chleb i kiełbasę, wypił kubek brandy. Rozsiadł się wygodniej, opierając plecy o zimną skałę i zmrużył oczy. Właściwie czemu by się nie zdrzemnąć? Cisza i spokój panujące naokoło sprzyjały odpoczynkowi, więc zaśnięcie nie zajęło Zachariasowi więcej niż pięć minut. Obudziły go głosy. Przetarł dłonią zaspane oczy i spojrzał, kto rozmawia.
Skrzywił się, gdy rozpoznał głos Jurgena. Kusznik był cały i zdrowy. A więc życzenia Zachariasa nie spełniły się. Towarzyszący Jurgenowi krasnolud, również miał się dobrze i jak zwykle nie odzywał się. Niziołek kolejny raz zastanawiał się, czy khazadzki zabójca jest niemową, czy też milczeć nakazuje mu jakaś przysięga. Raczej nie było możliwości, aby krasnolud udzielił odpowiedzi na dręczące Zachariasa pytanie. Zwłaszcza, że Jurgen właśnie pytał go o imię. Krasnolud milczał jak grób, zupełnie ignorując pytającego.
- Cholerka... Światło, tam! - w pewnej chwili syknął Zacharias, zupełnie przypadkowo dostrzegając bladą poświatę w korytarzu. Ktoś się zbliżał. Poczuł dumę, gdy Markus wyraził uznanie dla jego zdolności. Chwila niepewności się skończyła, gdy okazało się, że to napotkany wcześniej poszukiwacz szabli.
- O! I szablę tatkową odnalazłeś. Chętnie posłucham jak tego dokonałeś - powiedział Zacharias, gdy Gynter pochwalił się odnalezieniem oręża. - Zawsze chętnie słucham opowieści, szczególnie przy kufelku i kiełbaskach. Niestety tutaj nie mamy tego luksusu, a szkoda. Chętnie napiłbym się zimnego, pienistego trunku...
Rozmarzył się, na myśl o specjałach, tak że zupełnie zignorował propozycję Gyntera, tyczącą się dołączenia do grupy. I tak było mu to obojętne. |