| Noc minęła im spokojnie. Obyło się bez walki. Towarzysze mogli odpocząć. W końcu.
Tomasz obudził się i otworzył delikatnie oczy. Coś mu nie pasowało. Jego czuły słuch odbierał dziwne odgłosy, jednak były one zbyt słabe i dochodziły z daleka, by mógł je rozróżnić i sprecyzować.
Szybko jednak okazało się, że miał rację. Kolumną posuwała się grupa pojazdów i piechoty. Myśliwce patrolowały niebo, osłaniając konwój. Drogą przez zniszczone miasto podążały czołgi, pojazdy zaopatrzenia, ciężarówki i wszelkiego rodzaju pojazdy, które mogły się do czegoś przydać.
Żołnierze mieszali się z cywilami i członkami oddziałów milicji. Zero uporządkowania. Pospolite ruszenie, jak w czasach potopu.
Tomasz pokręcił z rezygnacją głową. Jeśli to była ostatnia deska ratunku dla ludzkości, to jej kres właśnie się zbliżał. On, jako członek elitarnej niegdyś grupy komandosów, wiedział o taktyce dość dużo. Potrafił oceniać przeciwnika i jego siły. A jego ocena tego, co właśnie widział, była w najlepszym wypadku niedostateczna, odnosząc się do szkolnej skali ocen.
W przypadku jakiegokolwiek ataku mało kto by przeżył. Wszyscy zaczęliby strzelać do celu, nie próbując zastosować choćby najprostszych elementów taktycznych. To byłaby jednostronna masakra. Ale wyjścia nie było.
Towarzysze zeszli na dół, dołączając do kolumny. Tomasz, z bronią na rękach, ruszył w poszukiwaniu kogoś ze swojej jednostki bądź kogokolwiek, kto miał większe doświadczenie w używaniu broni palnej niż tygodniowi milicjanci. Miał nadzieję odnaleźć kogoś, z kim będą mogli utworzyć choć prowizoryczną grupę ludzi do zadań specjalnych.
__________________
"Marzę o cofnięciu czasu. Chciałbym wrócić na pewne rozstaje dróg w swoim życiu, jeszcze raz przeczytać uważnie napisy na drogowskazach i pójść w innym kierunku". - Janusz Leon Wiśniewski |