No i oczywiście wyszło na to, że polezą lwu w paszczę, a więc do Bogenhafen. Istniała wszak szansa, że do samego miasta wejdą niezauważeni, wykorzystując jakieś tunele. Na myśl o tunelach, Skalfkragowi zrobiło się lepiej. Miał już dość łażenia po lasach, potykania się o korzenie i wąchania paprotek. Od tuneli jeszcze chętniej odwiedziłby jakąś karczmę. Miał ochotę na garniec pienistego trunku i soczystą wieprzowinę. Na samą myśl o jedzeniu oblizał się. Chwila nieuwagi kosztowała go upadek - potknął się o wielgachny, trudny do niezauważenia korzeń.
- No żesz... Cóż za figlio di puttana postawił to drzewo na mej drodze? - ze złością kopnął w pień. Efekt był taki, że z góry posypał się na niego grad szyszek. Odskoczył i warknął ze złości. Czuł na sobie kpiące spojrzenia towarzyszy, szczególnie elfa. Gdyby nie on, to z pewnością ściąłby to drzewo. Opanował się i otrzepał z igliwia. - No dobra, chodźmy. Wiewiórom odpłacę później...
A wieszajcie go. Ładnie elfik zadynda - pomyślał krasnolud, gdy napatoczyli się na grupę najmitów, mających zamiar dokonać egzekucji. Skalfkrag nie miał nic przeciwko temu, co działo się na drodze. Nie była to zupełnie jego sprawa, ale jego zapalczywi towarzysze najwidoczniej mieli odmienne zdanie. Pierwszy do ataku ruszył Hugo, zaraz za nim pomagać pobratymcowi postanowił Eldilor.
Pieprzona rasa. Durne długouchy. Na cóż nam się tam pchać? Teraz trzeba was z opresji wyciągać!
Coś nagle odezwało się w jego głowie, a znak wyryty na piersi rozpalił się ogniem. Skalfkrag poczuł wypełniającą go moc. Czuł wielką siłę, którą mógł wykorzystać w walce. Wyciągnął zza pasa nadziak i ruszył do ataku na oprawców elfa.
[Rzut w Kostnicy: 41]