kymil

Jans „Skalp” Zingger słuchał słów hrabiego von Kruppa bardzo uważnie. Precyzyjniej byłoby nawet stwierdzić, że łowił jego każde zdanie i dzielił od razu włos na czworo. Ale to mógłby stwierdzić tylko baczny obserwator, bowiem przez lwią część rozmowy „Skalp” nie patrzył nawet na zleceniodawcę, znudzonym wzrokiem wpatrując się gdzieś w powałę, tudzież pilnie szukając brudu za paznokciami. Ale to były tylko pozory. W tym samym czasie szacował ryzyko i kontemplował zapłatę. I zerkał co rusz na pistolet leżący przed nim na stole.

Rachunek składający się z „za i przeciw” wypadł na rzecz wyprawy na cmentarzysko. Choćby w deszczu. Dlatego gdy tylko von Krupp skończył mówić „Skalp” odparł:

- Podejmuję się tego zadania, Wielmożny Panie. W końcu mieć czterdzieści karli, a ich nie mieć, to w sumie osiemdziesiąt, prawda, he, he – zaśmiał się ze swego powiedzenia. Jednak jego żart nie wywarł na hrabim najmniejszego wrażenia:

- Czyli podejmujecie się zadania? – von Krupp upewnił się tonem człowieka chcącego zrobić wreszcie interes i opuścić śmierdzący „przybytek”, który służył za miejsce spotkania. Nazwa "Róg obfitości" jakoś nie pasowała do tego miejsca, trzeźwo zauważył „Skalp”.

Już wiedział, że dobił targu, ale postanowił zgodnie z jedną niepisanych zasad handlu zażądać więcej niż chciał osiągnąć.

- Tak – potwierdził powoli smakując to słowo. – Tak. Ale Las Cieni, a dokładniej nekropolia w Lesie Cieni, to nie jest majówka, Mości Hrabio, dlatego potrzebuję oprócz złota jeszcze dobrej stali. Takiej co wytrzyma trudy podróży. Rozumiecie? Miecz, od któregoś płatnerzy z Wurzen w zupełności mi wystarczy.

I nie czekając na odpowiedź von Kruppa ciągnął dalej:

-Musicie dać mi też więcej wskazówek co do drogi i wyglądu owej pamiątki – Skalp starannie zaakcentował ostatnie słowo. – Choć cmentarzysko może być i małe, nie chciałbym rozkopywać niepotrzebnie niczyich grobów… Taki kodeks honorowy grabarza… sami wiecie - tłumaczył meandry swego fachu. - To co? Przepijem trunkiem na zgodę?