MATERIAŁY DODATKOWE
Historia ogólna:
Historia jest alternatywna, ale zmienia się dopiero w 1938 roku. Brytyjscy szpiedzy odkrywają plany Hitlera o inwazji na Europę. Wobec tego formują tajny pakt z Francuzami, na mocy którego należy przeprowadzić prewencyjną akcję zbrojną przeciwko III Rzeszy i obalić Adolfa Hitlera. Niemiecki wódz wiedząc już co się święci, nie przystępuje do realizacji Fall Weiss. W sierpniu 1939 armie francuskie wkraczają na tereny niemieckie i zajmują Frankfurt. Wkrótce dołącza do nich armia brytyjska. Niemcy szybko tracą sojuszników. Japonia nie przystępuje do wojny z USA, a we Włoszech faszyzm i Mussolini upadają tak szybko, jak powstali. W 1941 jest po wszystkim, Niemcy podpisują traktat pokojowy na mocy którego muszą całkowicie się rozbroić i uformować nowy rząd. Hitler zostaje pojmany i stracony pół roku po zakończeniu konfliktu, po głośnym procesie w Paryżu. Widmo zagłady oddala się.
Tymczasem na wschodzie nie nękany niczym, kwitnie i rozwija się żelazny socjalizm. Wkrótce ujawniają się jego imperialne zapędy. Jako pierwsze łupem padają Prusy Wschodnie (których losem w zasadzie nikt się nie przejął). Druga w kolejności jest Polska - choć tu bardziej dyskretnie, ZSRR wykorzystał skłócenie i słabość polskiego rządu, obalając go i podstawiając zaufanych ludzi, którzy wprowadzili Polskę w epokę socjalizmu. Niedługo potem szantażem do bloku wschodniego dołączyła Czechosłowacja. Zachodni giganci wówczas dojrzeli niebezpieczeństwo ze strony rozszerzającego się w zastraszającym tempie socjalistycznego imperium. W latach 60 nastąpiło jednak zahamowanie, spadło poparcie analityków wobec gospodarki socjalistycznej, a ZSRR popadło w problemy wewnętrzne. Wówczas potrzebny był kolejny bodziec, mocno prestiżowy i pokazujący prawdziwą potęgę Rosji i ich sojuszników. Po umiarkowanych sukcesach w znacznie krótszej niż w rzeczywistości wojnie koreańskiej (zakończonej bezowocnym impasem), oraz bezkrwawym zajęciu Wietnamu przez komunistów, oczy moskiewskich imperialistów spojrzały na Niemcy, które były pogrążone wciąż w powojennym kryzysie. W latach 70-80 ZSRR poza zyskiwaniem sojuszników w krajach trzeciego świata, rozpoczął kuszenie Niemiec do przyłączenia się do bloku, poprzez mocny rozwój zachodnich i przygranicznych terenów Polski. Miało to zachęcić Niemcy do samowolnego dołączenia do radzieckiego bloku. W 1972 nastąpił rozłam w Niemczech, gdyż wschodnia część postanowiła przyłączyć się. Rosjanie wykorzystali szybko okazję i wprowadzili swój system, polityków i wojsko na tereny wschodnich Niemiec. To mocno rozzłościło kraje zachodu. Mocny sprzeciw wyraziły Wielka Brytania, Francja, USA, a także Belgia i Luksemburg. Znany wówczas na arenie międzynarodowej strateg i socjolog Bill Wright, ustalił pewną cienką granicę na terenie Niemiec, po której przekroczeniu przez socjalistów, nastąpi globalny konflikt. Granicę tę nazwano nieoficjalnie "Linią Wright'a". Od tej chwili stosunki zachodu i wschodu znacznie się pogorszyły, powstała "żelazna kurtyna" i nastał czas mocnych zbrojeń. ZSRR potrzebował całych Niemiec, a zachód nie zamierzał ich oddać dobrowolnie. Otwarty konflikt wydawał się nieunikniony. Nikt wtedy jeszcze do końca nie znał realnych skutków ataków nuklearnych, a tymi dysponowało większość mocarstw. Oczywistym było, że przy konflikcie również te środki zostaną użyte. Wtedy nastąpił przełomowy moment. Padła decyzja, by na trzech miastach - docelowo punktach zapalnych, mających być jako pierwszymi celami ataków nuklearnych, zbudować podziemne miasta-schrony, które miały uchronić mieszkańców tych miast przed skutkami wojny i wypuścić ich, gdy pierwsza fala ataków przeminie. Zasoby w schronach miały w założeniach wystarczyć od roku nawet do półtora. Zbudowano je w Dreźnie, Hamburgu i Berlinie. We wrześniu 1987 było już jasne, że to "ostatnie minuty" przed II wojną światową. Nastąpiła wielka ewakuacja. Gdy zawyły syreny, część ludzi wciąż pozostawała na zewnątrz. Doszło do dantejskich scen, nie wszyscy zdążyli na czas. Niemniej wrota schronu wkrótce zamknęły się...
Głębszy rys historyczny i realia przed apokalipsą:
Największe różnice powstały na mapie. Tuż przed atakami Niemcy podzielone są na dwie części: Republika Federalna Niemiec i Sojuszu Zachodnich Państw (w skrócie pisana jednak RFN), oraz SRN (Socjalistyczna Republika Niemiecka, która jest oficjalnie podporządkowana ZSRR). ZSRR planowało całkowite przyłączenie SRN, ale napięta sytuacja polityczna wstrzymywała chwilowo te zapędy. Drezno należy do RFN. I choć nie ucierpiało w wojnie, jak w historii prawdziwej, to z biegiem czasu przeżywało kryzys z powodu migracji ogromnej ilości mieszkańców. Drezno nie znalazło się bowiem na liście miast kluczowych dla wizerunku granicznego, ponadto dewastującym dla populacji drezdeńskiej było ustanowienie Drezna jednym z trzech tzw. "punktów zapalnych" (de facto to Drezno odczuło to najbardziej). Szalę goryczy przelała zła organizacja wraz z nagłą ewakuacją i w końcu atakami nuklearnymi które zabiły dużą część ludności nim ta zdążyła się udać do schronu. Tak naprawdę schrony są trzy główne i jeden kontrolny: Ari-1 (zwany też Alfa-1), Gernot-2 (zwany też Gamma-2), Eike-3 (zwany też Eksi-3), i oznaczony jako CAB-0 bunkier kontrolny. Powstawały one równolegle i są oddzielone od siebie, i w związku z przeszkodami technicznymi nie mogły utrzymywać ze sobą kontaktu. CAB-0 miał być zamieszkany przez zaledwie kilka osób. Miał on na celu obserwację sytuacji we wszystkich bunkrach, a także mógł utrzymywać kontakt z powierzchnią, w tym również w miarę możliwości ze wszystkimi bunkrami (zbudowano sieć pneumatycznych tub, którymi można było wysyłać pojemniki z małymi przedmiotami, lub z wiadomościami). Pozostałe trzy służyły do ochrony ludności i każdy pomieścić miał trzy kluczowe dzielnice Drezna. W momencie ewakuacji w Dreźnie pozostawało wciąż ponad 440 tysięcy ludzi, ale prawdopodobnie ponad 90 tysięcy zginęło w skutek ataku. Stąd w nieco większym schronie Ari-1 znalazło się około 230 tysięcy, w Gernot-2 schroniło się około 100 tysięcy, a w najmniejszym Eike-3 około 110 tysięcy. Różnica w liczbie ludności między większym Gernot-2 i mniejszym Eike-3 wynikła z błędów organizacji i pośpiechu (stąd Eike-3 jest lekko przeludniony). Schrony są na szczęście na tyle duże i ergonomicznie skonstruowane, więc nikt nikomu na głowę nie wchodzi.
Zimna wojna nie powstrzymała rozwoju technologii. Brak realnej wojny spowolnił pewne gałęzie rozwoju, takie jak medycyna (zwłaszcza neurologia, chirurgia czy psychiatria), czy militaria. Kwitły za to rozrywka i wkrótce też komputeryzacja. Między naszą historią, a historią alternatywną nie ma wielkiej przepaści technologicznej. Zapewne niektóre rzeczy są nowsze, lepsze, i bardziej zaawansowane, ale nie ma przeskoczenia generacji. Poza tym w schronie nie ma miejsca na fanaberie, gdyż chodzi głównie o przetrwanie, dlatego nie ma co się spodziewać wyuzdanych gadżetów.
Struktura wewnętrzna schronu:
Schron jest podzielony na 4 "sektory główne" - wschodni, zachodni, południowy i północny. Każdy sektor drogami zbiega się do środka, gdzie jest tzw. "mały sektor centralny". Wejście do schronu znajduje się w sektorze wschodnim, w jego północno wschodniej części. Ponadto każdy sektor dzieli się na sekcje, które zamieszkiwane są przez ludzi, a ponadto każda sekcja spełnia określone funkcje (np. jedna będzie posiadała stację uzdatniania wody, inna będzie miała warsztaty naprawcze, a jeszcze inna będzie sekcją medyczną, ect. ). Ogółem rozmieszczenie sekcji jest tak zaprojektowane, by każdy sektor główny był w minimalnym stopniu samowystarczalny. W praktyce żaden sektor poza zachodnim nie jest do końca samowystarczalny i muszą ze sobą współpracować, by normalnie funkcjonować. Pewien schemat rozmieszczenia sekcji jest uniwersalny dla każdego sektora, i tak w każdym sektorze:
Sekcja 1 - to sekcja głównego zarządzania danym sektorem. Mieszczą się tam wszystkie niezbędne biura i urzędy, m. in. biuro rady sektora, gabinet głównego dyrektora, urząd regulacji inwentarzowej, czy najwyższy sąd sektorowy). Ponadto mieszka tu elita i osoby najbardziej wpływowe w mieście. Najbardziej "luksusowa" część każdego sektora.
Sekcja 2 - sekcja wspomagająca sekcję 1, tu znajdują się różne pomniejsze rangą urzędy, np. główny urząd cywilny, zarząd inspekcji sanitarnej, naczelna rada i komisja edukacji sektora, czy główna komenda policji sektorowej. Tutaj również mieszkają zamożniejsi mieszkańcy, ale też zwykli pracownicy urzędów i fachowcy do pomocy w urzędach.
Sekcja 3 - zwana też "sekcją techniczną". Wśród niej jest najwięcej niezbędnych warsztatów, a nawet prowizorycznych mini-fabryk. Zamieszkiwana głównie przez fachowców, takich jak mechanicy, hydraulicy, czy spawacze.
Sekcja 4 - czyli "sekcja naprawcza", ściśle współpracująca z sekcją 3. Mieszczą się tu różne mini-zakłady naprawcze i przetwórnie. Jest to po sekcji magazynowej, największa sekcja każdego sektora. Można tu naprawić skomplikowane mechanizmy, jak i rzeczy użytku codziennego.
Sekcja 5 - sekcja magazynowa. Bardzo pilnie strzeżona, i kontrolowana. W niej znajdują się zapasy całego sektora, archiwa i ważne depozyty.
Sekcja 6. - lub inaczej "sekcja naukowa", gdzie czas spędzają najczęściej naukowcy, profesorowie nauk, oraz ważniejsi rangą nauczyciele.
Sekcja 7 - sekcja odpowiadająca za zdrowie i życie, czyli sanitarna. Każda sekcja ma swój szpital polowy, w tej jest zaś szpital główny, który posiada najlepszy personel i sprzęt medyczny w sektorze. Wyjątkowo w niej jest też magazyn zapasów medycznych, niezależny od magazynów sekcji 5.
Sekcja 8 - to inaczej "sekcja usługowo-rozrywkowa". Trzecia co do wielkości sekcja w sektorze, zapewnia rozrywkę jego mieszkańcom, posiada też plac handlowy, a nawet kino (jednak filmy puszczane są niezwykle rzadko, ze względu na reglamentację energii).
Reszta sekcji, to sekcje pomocnicze lub typowo mieszkalne. Pewne elementy głównych sekcji mogą znajdować się również w pozostałych sekcjach, np. gdzieś może być warsztat mechaniczny, a gdzie indziej klub rozrywki. Wyjątkiem są szpitale polowe, lokalne magazyny zapasów i kaplice, które są w każdej sekcji. Sekcje oddzielone są od siebie bramkami granicznymi, i każde przejście w inną sekcję musi być odnotowane dla ewidencji (nielegalne i nieodnotowane przejścia są surowo karane). Poza tym sekcje nie są specjalnie luksusowe, trwałe czy rozwinięte, gdyż stworzone zostały z myślą jedynie o tymczasowym pobycie.
Co nieco o życiu w schronie:
Schron mimo swego nadrzędnego celu, jakim jest uchronienie ludzi przed skutkami wojny nuklearnej, miał też być pewnym substytutem miasta. Co prawda kierowano się niezbędnym minimalizmem i efektywnością konstrukcji, lecz ogółem ludzie z biegiem czasu modyfikowali jego rejony na swój gust i potrzeby. Nikt jednak nie planował zostawać tam na dłużej niż góra trzy miesiące, choć zapasy zostały zgromadzone nawet na rok. W praktyce po ośmiu miesiącach są na wyczerpaniu, i są ściśle reglamentowane.
- Rzeczy zbędne, mniej zbędne, niezbędne...
Co raz trudniejsza sytuacja życiowa ogółu, zmusiła mieszkańców do przewartościowania pewnych rzeczy. Te mało przydatne jak pieniądze, biżuteria, czy gadżety, znacznie zmniejszyły swoją rację bytu i nie są tak cenne jak na powierzchni (choć znajdują się niektórzy "cwaniacy" którzy wykupują te produkty, by sprzedać je na powierzchni gdy już wrota schronu zostaną otwarte). Za to najcenniejsze stały się artykuły niezbędne do przetrwania: żywność, woda pitna, olej napędowy, leki. Również przedmioty codziennego użytku takie jak ubiór, używki, czy papier nabierają co raz większej wartości.
-Zapasy i energia
Ogółem wszystko jest reglamentowane, i wyznaczane odgórnie przez władze sektora. Każda sekcja ma przydzielone co tydzień i rozdzielone na dzienne porcje zapasy żywności, wody pitnej i oleju napędowego. Największe porcje żywności i wody przypadają mężczyznom ciężko pracującym oraz elitom, potem kobietom i dzieciom (do lat 9), na końcu mężczyznom którzy mają prace lżejsze. Olej napędowy jest wykorzystywany głównie do generatorów prądu i do ogrzewania pomieszczeń. Przyznawany jest na miejsce zamieszkania i w zależności od liczby lokatorów. Niektórzy ludzie na własną rękę starają się sadzić warzywa, niektórzy też próbują utrzymywać nawet znikome ilości trzody chlewnej, ale jest to bardzo sporadyczne (nikt nie przewidywał dłuższego pobytu, więc mają to tylko ludzie, którzy byli zbytnio przekorni lub przyzwyczajeni do tego). Oczywiście pod ziemią próby uprawy warzyw czy hodowli zwierząt są wyjątkowo ekstremalne.
Inne rzeczy takie jak leki, broń czy odzież robocza są przyznawane tylko określonym instytucjom i organom. Inną sprawą są używki, oraz inne przedmioty codziennego użytku. Elity mają do nich stały dostęp, inni muszą albo zapłacić czymś cennym, albo zapracować. Można też dostać niewielką ilość w ramach "zasiłku", o ile złoży się podanie o to (które w większości są odrzucane).
- Prawo, praca, obowiązki
Ogólnie pod ziemią obowiązują prawa podobne do tych na powierzchni, w tym również kategorie przestępstw. Za porządek odpowiada policja sektorowa i służba sektorowa (coś na wzór straży miejskiej), a za sprawiedliwość sądy lokalne (dosyć uproszczone) i najwyższy sąd sektorowy. Mimo iż istnieje dowolność w wyborze swojej działalności, to jednak wszystko jest pod kontrolą władzy sektorowej, która rozlicza każdego z wykonanej pracy. Panuje tutaj typowy socjalizm, i to władza sektorowa decyduje o tym gdzie i co można. System jednak jest dziurawy, gdyż nie miał być długofalowy. O swój interes po prostu trzeba dbać samemu i zwykła ludzka wzajemność przynosi większe rezultaty niż sam system rozliczeń. Obowiązkiem każdego mieszkańca jest dzienna ewidencja swych pobytów (przy bramkach granicznych), pomoc w ramach możliwości bliźniemu, posłuszeństwo wobec władz, oraz zgłaszania wszelkich niebezpieczeństw takich jak groźby zawału podziemnego, wykrycie ognisk chorób, pożary, ect. Ponadto nie ma tutaj obowiązujących zezwoleń na broń, tylko policja sektorowa ma pozwolenie. Za przestępstwo idzie się do aresztu z ograniczonymi zapasami, a za najcięższe obowiązuje nawet kara śmierci!
- Przestępczość
Dramatyczne warunki i co raz mniejsza nadzieja na ratunek, prowokują ludzi do najprymitywniejszych zachowań, w celu przetrwania. Mimo iż policja sektorowa robi wiele by zapobiec przestępstwom, tak kradzieże, pobicia, czy nawet mordy zdarzają się co raz częściej. Zorganizowana przestępczość to co raz częstsze zjawisko. O ile w sektorze zachodnim sytuacja jest w miarę opanowana, o tyle w pozostałych sektorach robi się naprawdę krytyczna. Ludzie popadają w konflikty, izolują się od siebie, skazując drugich na agonię z pragnienia i głodu. Przepływ informacji jest co raz słabszy, a współpraca między sektorami gwałtownie zanika z każdym dniem. Tak naprawdę nigdzie nie można czuć się bezpiecznym, a cena życia ludzkiego uległa dewaluacji. Ten kto ma jeszcze jakieś wątpliwości i próbuje zachowywać się godnie, prawdopodobnie nie żyje lub umrze wkrótce.
- Rozrywka
Nie jest może zbyt wyuzdana, ale nie oznacza to że ludzie w schronie przymierają z nudów. Ogólnie wszystko co nie zużywa cennej energii, jest często uprawiane. Uprawianie sportu, czytanie książek, czy nawet hazard - to codzienność w schronie. Każdy ma to, na co go stać. W każdym sektorze w sekcji rozrywkowej jest kino, a czasami i teatr. W tym pierwszym jednak filmy puszczane są bardzo rzadko, góra jeden na tydzień i bilety rozchodzą się bardzo szybko. Film przeważnie jest krótki, często stary. Ponadto popularnością cieszą się kluby rozrywki, gdzie można kupić (po odpowiednio drogiej cenie) używki, spotkać się, albo zabawić przy muzyce. Są też dozwolone usługi takie jak domy publiczne i kluby ze striptizem. Zabronione są jednak kasyna (hazard tylko we własnym zakresie) oraz strzelnice.