Klaus niewiele myśląc rzucił się z powrotem do wozu. Mieli kontratakować. Wsunął się na płasko do wierzy, tak, by nie zostać trafionym, naciągnął słuchawki. Adrenalina buzowała w organizmie.
-Naprzód! - nie przypominało to zwyczajnej komendy, lecz zwierzęcy ryk -
Rozwalić sukinsynów.
Wóz podjechał kilka metrów do przodu, ustawiając się po środku uliczki. Obydwa karabiny maszynowe czesały narożniki. Do uszu weteranów dobiegł znajomy odgłos "deszczu" bijącego o pancerz. Trzeba wypatrzyć ogniki i walić. w te miejsca.
Wydało mu się, że swym jedynym okiem ujrzał sylwetkę przeciwnika wśród tumanów opadającego kurzu. Sam wycelował.
- Ognia!
Szarpnięcie, zamek otwiera się. Km przestaje grzać, bez komendy następny pocisk zostaje załadowany i karabin na nowo ożywa.
... Ob's stürmt oder schneit,
Ob die Sonne uns lacht,
Der Tag glühend heiß
Oder eiskalt die Nacht.
Bestaubt sind die Gesichter,
Doch froh ist unser Sinn,
Ist unser Sinn;
Es braust unser Panzer
Im Sturmwind dahin...