lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Sirion · 08-06-2011, 17:59

Miria zsunęła się apatycznie po ścianie budynku z przewieszonym przez plecy karabinem. Stanęła nieopodal Simona i Marcusa opierając się plecami o magazyn. Sięgnęła do kieszeni skafandra wyjmując pomiętą, nasiąkniętą z wierzchu jej własną krwią, paczkę papierosów. Wyciągnęła skręta zębami i podpaliła. Zaciągnęła się mocno spoglądając przed siebie z pustym wyrazem matowych oczu. Czekała na to co nieuchronne i zdaje się było jej wszystko jedno.

Golem, poprzedzany szumem serwomechanizmów i odorem spalenizny, podszedł do Marine i porucznika. W ręku trzymał hełm Ragnara a jego twarz i pancerz dobitnie mówiły o desperackiej walce na "północy" wioski. W zasadzie należałoby powiedzieć że części twarzy nie miał, i jedyne ludzkie oko było niemal niewidoczne w zmasakrowanym oczodole. Jednak drugie świeciło gniewną czerwienią. Teraz zaś zogniskowało się na obliczach obu mężczyzn i kobiety.
- Może by któryś z was ruszył dupę w pościg za tamtym złamaskiem - warknął mało uprzejmie i wskazał kierunek w którym uciekał jedyny ocalały przyboczny Nocariona. Drona zwiadowcza umieszczona we właściwym miejscu to nader przydatna część ekwipunku.
- Chyba że nie dostrzegacie plusów tego że nikt nam nie ucieka i nie sprowadza kumpli? - zapytał jadowicie. Przyjrzał się Mirii i nie czekając na reakcję "chłopców" podszedł do snajpera. Chwycił ją za kark i obalił na ziemię, twarzą w błoto, zdjął z jej pleców karabin i odłożył na bezpieczną odległość, przeszukał ją i rozbroił z pozostałych "narzędzi", nie odmawiając sobie klepnięcia w jędrną dupkę. Potem zaś zaczął zdzierać z niej spodnie...

Kobieta dała się rozbroić. Upadek w błoto zaowocował cichym syknięciem. Splunęła ziemią zaciskając pięści. Przeszukiwanie zniosła ze spokojem. Gdy jednak dłonie techkapłana sięgnęły spodni wyprężyła się zaskoczona i zaczęła się wyrywać zaciskając mocno zęby.

Simon podszedł z tyłu do kapłana i wycelował mu pistoletem plazmowym w głowę.
- Kaus zostaw ją, PROSZĘ - Ostatnie słowo wypowiedział z dużym naciskiem. Nie wątpił, że Mirii nie można jeszcze ufać w pełni, ale uważał, że takie traktowanie jest zbędne - Ona uratowała mi życie kilka chwil temu i sądzę, że przynajmniej zasłużyła na prawo do powiedzenia czegoś w swojej obronie. Poza tym - ona wykonywała swoje rozkazy, podobnie jak Ty czy ja. To wrogi Inkwizytor jest lub był naszym wrogiem, nie ona. Jasne? Odsuń się i daj jej dojść do głosu.
Simon stał kilka kroków za kapłanem mierząc w jego głowę. Był dość daleko, żeby być poza jego zasięgiem, gdyby chciał zaatakować go wręcz, ale dość blisko, żeby oddać prawie stu procentowo pewny strzał. Z niewzruszoną miną czekał na jego reakcję.

Lindeo przybył na miejsce niedługo po Kausie i z obojętnością przypatrywał się temu, co zachodzi, jakby zczytując zachowania wszystkich. Gdy jednak poruczik wymierzył w techkapłana, natychmiast go ostrzegł:
- Poruczniku Albriecht... Obejdzie się bez broni. Nalegam. Dopuszczasz się niemalże zdrady, mierząc do członka zespołu.

- Owszem Inkwizytorze obejdzie się, ale najpierw jako dowódca wymagam, aby Kaus zostawił naszego potencjalnego informatora w spokoju. Czymś takim za wiele nie zdziałamy - istnieją o wiele lepsze metody przesłuchań. Na przykład zadawanie pytań.
Simon niewzruszony stał w miejscu nie spuszczając wzroku z kapłana.
- Więc jaka jest twoja decyzja kapłanie Debonair?

Nie czekając nawet, aż porucznik skończy, psionik wzruszył ramionami jakby w westchnieniu... i wyjął pistolet laserowy, mierząc do porucznika bez jednego słowa, pozostawiając wymowność samemu gestowi.

08-06-2011, 17:59	#106
Sirion Reputacja: 1	Miria zsunęła się apatycznie po ścianie budynku z przewieszonym przez plecy karabinem. Stanęła nieopodal Simona i Marcusa opierając się plecami o magazyn. Sięgnęła do kieszeni skafandra wyjmując pomiętą, nasiąkniętą z wierzchu jej własną krwią, paczkę papierosów. Wyciągnęła skręta zębami i podpaliła. Zaciągnęła się mocno spoglądając przed siebie z pustym wyrazem matowych oczu. Czekała na to co nieuchronne i zdaje się było jej wszystko jedno. Golem, poprzedzany szumem serwomechanizmów i odorem spalenizny, podszedł do Marine i porucznika. W ręku trzymał hełm Ragnara a jego twarz i pancerz dobitnie mówiły o desperackiej walce na "północy" wioski. W zasadzie należałoby powiedzieć że części twarzy nie miał, i jedyne ludzkie oko było niemal niewidoczne w zmasakrowanym oczodole. Jednak drugie świeciło gniewną czerwienią. Teraz zaś zogniskowało się na obliczach obu mężczyzn i kobiety. - Może by któryś z was ruszył dupę w pościg za tamtym złamaskiem - warknął mało uprzejmie i wskazał kierunek w którym uciekał jedyny ocalały przyboczny Nocariona. Drona zwiadowcza umieszczona we właściwym miejscu to nader przydatna część ekwipunku. - Chyba że nie dostrzegacie plusów tego że nikt nam nie ucieka i nie sprowadza kumpli? - zapytał jadowicie. Przyjrzał się Mirii i nie czekając na reakcję "chłopców" podszedł do snajpera. Chwycił ją za kark i obalił na ziemię, twarzą w błoto, zdjął z jej pleców karabin i odłożył na bezpieczną odległość, przeszukał ją i rozbroił z pozostałych "narzędzi", nie odmawiając sobie klepnięcia w jędrną dupkę. Potem zaś zaczął zdzierać z niej spodnie... Kobieta dała się rozbroić. Upadek w błoto zaowocował cichym syknięciem. Splunęła ziemią zaciskając pięści. Przeszukiwanie zniosła ze spokojem. Gdy jednak dłonie techkapłana sięgnęły spodni wyprężyła się zaskoczona i zaczęła się wyrywać zaciskając mocno zęby. Simon podszedł z tyłu do kapłana i wycelował mu pistoletem plazmowym w głowę. - Kaus zostaw ją, PROSZĘ - Ostatnie słowo wypowiedział z dużym naciskiem. Nie wątpił, że Mirii nie można jeszcze ufać w pełni, ale uważał, że takie traktowanie jest zbędne - Ona uratowała mi życie kilka chwil temu i sądzę, że przynajmniej zasłużyła na prawo do powiedzenia czegoś w swojej obronie. Poza tym - ona wykonywała swoje rozkazy, podobnie jak Ty czy ja. To wrogi Inkwizytor jest lub był naszym wrogiem, nie ona. Jasne? Odsuń się i daj jej dojść do głosu. Simon stał kilka kroków za kapłanem mierząc w jego głowę. Był dość daleko, żeby być poza jego zasięgiem, gdyby chciał zaatakować go wręcz, ale dość blisko, żeby oddać prawie stu procentowo pewny strzał. Z niewzruszoną miną czekał na jego reakcję. Lindeo przybył na miejsce niedługo po Kausie i z obojętnością przypatrywał się temu, co zachodzi, jakby zczytując zachowania wszystkich. Gdy jednak poruczik wymierzył w techkapłana, natychmiast go ostrzegł: - Poruczniku Albriecht... Obejdzie się bez broni. Nalegam. Dopuszczasz się niemalże zdrady, mierząc do członka zespołu. - Owszem Inkwizytorze obejdzie się, ale najpierw jako dowódca wymagam, aby Kaus zostawił naszego potencjalnego informatora w spokoju. Czymś takim za wiele nie zdziałamy - istnieją o wiele lepsze metody przesłuchań. Na przykład zadawanie pytań. Simon niewzruszony stał w miejscu nie spuszczając wzroku z kapłana. - Więc jaka jest twoja decyzja kapłanie Debonair? Nie czekając nawet, aż porucznik skończy, psionik wzruszył ramionami jakby w westchnieniu... i wyjął pistolet laserowy, mierząc do porucznika bez jednego słowa, pozostawiając wymowność samemu gestowi. __________________ "Przybywamy tu na rzeź, Tu grabieży wiedzie droga. I nim Dzień dopełni się, W oczach będziem mieli Boga."