| - Aha, czyli tak po prostu, wchodzimy? A czy to nie będzie wdarcie się na teren prywatny? Wiecie, tu patrole chodzą i w ogóle. Kiedyś mój brat wszedł bez pukania do domu kolegi a ten go zaczął wyzywać i zawołał gwardzistów. Różni ludzie są na świecie, znaczy ludzie i nie tylko, inne rasy też. A może właściciel jest ogromnym orkiem...
Elistanowi najwyraźniej powróciła zdolność mówienia, może to ze względu na zdenerwowanie, a może po prostu lubi imponować w towarzystwie. Ale czy miał czym imponować? W końcu plecenie od rzeczy nie jest zbyt imponujące, szczególnie w takiej chwili.
Nie zwracając zbytnio uwagi na słowa barda skierowaliście się do posiadłości. Brama wejściowa nie jest zamknięta na kłódkę, wystarczyło ją pchnąć. Ogród jest zaniedbany, tak jak ukazywał to sen. Od bramy do ganku biegnie żwirowana ścieżka. Drzwi do domu także nie został zamknięte. Są dokładnie takie, jak we śnie: dębowe, wzmacniane, z mosiężną kołatką w kształcie lwiej głowy z rozwartą paszczą. Weszliście do środka. Znajdujecie się w sieni, ciemnej, bez jakichkolwiek ozdób. Na podłodze znajduje się mały, zniszczony dywanik - najwyraźniej służący do wycierania butów przed wejściem do domu. Na stoliczku znajduje się lampa, jednak nie ma w niej ani kropli oliwy, a wszystkie okiennice w domu są zamknięte. Na wprost znajdują się tylko jedne drzwi. Pokoik pokryty jest kilkudniową warstwą kurzu, a spokój i cisza wypełniają jego ściany.
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |