kanna

- A od kiedy zniechęca cie wizja młodych, napalonych na ciebie lasek? – zapytała Iga sarkastycznie. Nie takiego Adama pamiętała, zdecydowanie nie takiego… Kilka lat minęło, możliwe, że aż tak się zmienił?

- Seks daje zbyt dużą frajdę, a już dawno obiecałem sobie, że prędzej skonam niż będę szczęśliwy. Mam ci przypomnieć kto wtedy prowadził ?

- Przez 20 lat nie poradziłeś sobie z poczuciem winy? I co, sądzisz, że umartwiając się odwrócisz to, co się stało?

- Pewnie, że nie, ale od tamtego dnia, nie mogę spojrzeć w lustro. Widok mojej gęby sprawia, że mam ochotę przypierdolić sobie w twarz. Nie mieliśmy pewności, że dzieciaka nie można było uratować. Nikt z nas nie wyszedł sprawdzić co się z nim stało. A gdyby można go było uratować ?

- Nie wiemy tego. Nie da się cofnąć czasu, trzeba skupiać się na tym, co jest dziś - Iga miała naprawde silne mechanizmy obronne - Dzieciak miał pecha i tyle.

- A taki typ jak ja nie zasługuje na farta w życiu, nie wiem czemu teraz mam go aż nad to.

- A ty ? Co potrafisz ?

- Co potrafię? Gotować, pracować ze sprawcami przemocy i jestem naprawdę dobra w łóżku – przemknęło Idze przez myśl a głośno powiedziała - - Mnóstwo rzeczy, jestem psychiatrą ... ale nie o to pytasz, prawda? To pojawiło się niedawno. Jestem jak popsute lustro - Wzmacniam emocje innych, zamiast je odbijać.

- Wzmacniasz ? – strach w głosie Adama był wyraźnie wyczuwalny, nachylił się w stronę kobiety – owioną ja zapach przetrawionego alkoholu ... i jakies wspomnienie. Czegoś. Dawno temu. Cofnęła się. - A możesz je też wyciszyć ?

Iga przygryzła wargę.
- Nie wiem

- Jeśli chcesz możesz spróbować tego na mnie. Żyje z wyrzutami sumienia prawie 20 lat, a przy tym moim farcie, niech mnie cholera strzeli jeśli ci się nie uda.

Iga zawahała się.
-Jeśli mi sie nie uda, to prawdopodobnie będziesz się czuł jeszcze bardziej paskudnie..- powiedziała powoli, z namysłem – jedna moja pacjentka skoczyła z dachu czteropiętrowego budynku… a starałam się tylko uwolnić ją od poczucia winy i krzywdy . Nadal jesteś pewien, że chcesz spróbować?

- Nie mam nic do stracenia – determinacja przebijała z głosu Adama. Po raz pierwszy znów zobaczyła tamtego faceta: pewnego siebie, pana świata. Byli tak do siebie podobni…. Wtedy 20 lat temu… wróciła do tamtej nocy, pamiętała jego rękę na swoim kolanie zanim.. – otrząsnęła się ze wspomnień.

- Dobrze więc – powiedziała.
Spojrzała Adamowi w oczy i dotknęła go. Zaczeło się.. chyba

 

__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.