| Obudziwszy się w obco wyglądającym pomieszczeniu, Hugo był pobity, skołowany, upokorzony i ociekający wodą. Coś takiego nie pojawiało się nawet w jego snach dopóki nie zaangażował się w sprawę kupca i jego zaginionej córki. Przygnębiony i przytłoczony ostatnimi wydarzeniami — a nade wszystko po prostu wyczerpany — nie miał ochoty nawet ruszyć się z miejsca, lecz wyposażeni w pałki mężczyźni byli dość stanowczy. Nie będąc pewnym, gdzie się znajduje, zaniepokojony przez otaczający go czarny "pomiot Chaosu", Hugo niepewnie wyszedł na piach areny.
Miecz ciążył mu w dłoni jak nigdy dotąd, ale widząc zbliżających się przeciwników, Wesser zmusił się do wytężenia sił. Czuł się zbyt słaby, aby zaszarżować na wrogów, i przypomniał sobie, że według czytanych przez niego niegdyś ksiąg wyznawcy Sigmara zawsze preferowali ostrożną walkę, gdyż cenili życie ludzkie. Hugo również cenił swe życie, toteż, podziwiając po raz kolejny mądrość nauk Młotodzierżcy, postanowił przyjąć postawę defensywną. Sigmaryci skupiali się także na taktyce; Hugo zdawał sobie sprawę z tego, że gdy dwoje działa razem, to są silni jak trzech. Podszedł zatem do elfów i zaproponował im:
— Powinniśmy współpracować. Ja skupię na sobie ataki wrogów, a wy uderzcie w nich od tyłu.
Aby zwrócić na siebie uwagę, mężczyzna zaczął krzyczeć głośno, wzywając imię Sigmara, i machać bronią w stronę gladiatorów. Gdy rozległa się komenda ogłaszająca początek walki i wojownicy na nich ruszyli, Hugo jak najbardziej ostentacyjnie skierował się w stronę tych, którzy byli najbliżej. Skupiał się na parowaniu i unikaniu ich ciosów, natomiast gdyby któryś z walczących z nich ludzi zwrócił się ku elfom, zamierzał potraktować go dobrze ostrzem miecza. |