| - Spokojnie Marylin, spokojnie słonko...- powiedział cicho Michael, a jego twarz wyrażała wielkie zamyślenie.
Uniósł swą dłoń, skierował ją w kierunku głowy dziewczyny. Marylin zamknęła oczy i poczuła, jak dłoń jej nauczyciela delikatnie głaskała jej włosy, głowę... Dochodził do karku i znów unosił dłoń, omijał każdą ranę i każdy bolesny punkt... Marylin czuła się tak dobrze, jak jeszcze nigdy...
Po chwili usłyszała skrzypnięcie, ręka zniknęła. Pustka... Lecz pustka zniknęła, nim zdążyła otworzyć oczy. Poczuła jego dłoń, jego ramię, jego tak blisko siebie. Siadł obok i objął dziewczynę, głaszcząc ją delikatnie opuszkami palców. Chciała płakać ze szczęścia, zasypać Michaela setkami pocałunków... Nie umiała...
- Marylin, skarbie... Mój brat, starszy brat, on też coś takiego miewał... Czasem czuje się jakby kimś innym, widzi jakieś dziwne rzeczy... Od kilku dni, kilka dni temu zostawił swoją rodzinę i uciekł gdzieś... Proszę cię, opowiedz mi... Opowiedz mi o tym, maleńka, opowiedz...- Michael jąkał się delikatnie, nie wiedział co mówić, bał się...
Dziewczyna otworzyła oczy i prawie rozpłynęła się. Oczy Michaela... Były tak blisko, tak głęboko w niej... Tak piękne!
__________________
Kutak - to brzmi dumnie. |