| Alice ze strachem wyrzuciła słuchawkę z rąk. Ta uderzyła w ścianę, po czym zawisła na kablu, kołysząc się miarowo w tył i przód. Huk wystrzału ocucił kobietę z szoku i zmusił ją do spojrzenia z powrotem na peron. Potworny pies leżał na podłodze, kończyny drgały mu w ostatnich pośmiertnych spazmach. Jego ofiara zmarła z niepokojącymi słowami na ustach. Kolejnymi niepokojącymi słowami...
Co to wszystko mogło znaczyć? Czy to jakaś makabryczna wersja ukrytej kamery? Jeśli tak, to tego chorego dewianta, który to wymyślił powinni zamknąć!
Alice nagle zdała sobie sprawę z tego, że w stoi dosyć na uboczu, całkiem sama. I chociaż zawsze wydawało się jej, że dosyć dobrze znosi takie niepewne sytuacje to jednak zimny dreszcz który czuła na plecach mówił sam za siebie.
Mimo wszystko ciekawość była silniejsza. Kobieta, pokonując rosnącą z każdą chwilą chęć ucieczki w stronę reszty pasażerów spojrzała w górę schodów. Przecież, logicznie rzecz biorąc, powinny prowadzić na powierzchnię, do wyjścia...
__________________
"To, jak traktujesz koty, decyduje o twoim miejscu w niebie." - Robert A. Heinlein |