Gettor

To... nie mogło się dziać...
Ale jednak się działo. Właściwie to czemu nie... W takim miejscu nie powinno go nic dziwić.
Nie chciał wrzeszczeć, wydzierać się wniebogłosy. Ale dźwięk sam wydobywał się z jego gardła i tak jakby w malutkim stopniu uśmierzał ból, który towarzyszył jego deformacji.

Nim się zorientował, na Revaliona biegł już jakiś awanturnik i to z toporem w ręce. Więc bard zrobił jedyną słuszną rzecz - uciekł na piętro, gdzie rzucił na siebie zaklęcie przebrania, którego zazwyczaj używał żeby udawać kogoś innego.
Tym razem jednak potrzebował go, żeby imitować samego siebie - a raczej zdrową, krasnoludzką wersję siebie. W imię tego, by nie rzucać się w oczy.
Kiedy tylko to mu się udało, dostrzegł na ścianie wyryty krwią napis:
Jednak całość zniknęła nim bard zdążył w jakikolwiek zareagować. Machnął na to chwilowo macką. Miał inne, bardziej namacalne zmartwienia na głowie...

Westchnął z głęboką ulgą, kiedy zorientował się że goniący go krasnolud przegrał wielką, walną batalię ze schodami na piętro, gdzie ukrył się bard. A ponieważ jego "koleżkowie" zaczęli się z niego nabijać, stracił wszelkie zainteresowanie Revem.
Więc teraz...

- Nie róbcie takich min, to tylko iluzja. - wyjaśnił schodząc do Missy, Sylphii i Dru. - Znaczy... macki są prawdziwe. Te ręce są iluzją. Dru, jeśli pozwolisz za mną na górę...
- A takiego, nigdzie nie idę! - zaprotestowała gnomka. - Znaczy na dół idę i tyle!
Bard był w ciężkim szoku. Upewnił się jeszcze, że kapłanka rozumiała powagę jego sytuacji.
Jednak nie pomogły jego jęki, prośby i lamenty. A lamentować to Revalion umiał. Iście poetycko.
- ... i tam jestem ja. Mała, bezbronna istotka wśród ciemności. Ty zaś, niby latarnia świetlista, jako jedyna zdolna mnie uratować od mej niedoli. Patrzysz na mnie, zaintrygowana moim bytem, a także mymi ciemiężcami. Jednak odwracasz prędko wzrok, nie chcąc być w to zamieszana. Czemuż?! Wszak jedyne co musisz zrobić to wyciągnąć rękę i...

- Tere fere, nudzisz pan! - przerwała mu gnomka po kilku, czy może nawet kilkunastu minutach takiego monologu i litanii. Missy i Sylphia wyglądały na rade, że Revalion już przestał.
A półelf... przypomniał sobie nagle o napisie widzianym na górze. I zapamiętał sobie, by powtórzyć jego treść Dru, kiedy ta już wytrzeźwieje. Zwłaszcza tą część o dwugłowym władcy...
- W sumie... mogę też iść z wami! - powiedział nagle z głosem w którym brzmiał łamiący się optymizm. Bard stwierdził, że kiedy już nawet ściany zaczynają mu grozić, najlepiej jest trzymać się w kupie.