| Po okrzyku Rusty’ego na korytarzu trochę się zakotłowało. Dwaj mężczyźni zachowali się jak totalne króliki chowając się do pierwszej lepszej dziury. Tchórze, przecież tutaj nie było gdzie się schować! Leciutki uśmieszek wykrzywił jej usta, gdy usłyszała komentarz starszego mężczyzny.
- Widać wolą chować się za plecami kobiety – szepnęła cicho, stając bliżej.
Skrzywiła się paskudnie, gdy usłyszała chrobot kruszonego pod naporem czyjegoś ciężaru szkła, ale wolała skupić się na tym, co było przed nią. Uniosła lekko broń, gotowa do strzału i śledziła uważnie snop światła latarki. Jakaś cześć jej uwagi poświęcała rozważaniu ważkich kwestii dotyczących ich położenia. W tym co mówił Rusty była jakaś prawda i ona sama też zauważyła, że coś jest nie tak. Przyzwyczajona przez matkę-lekarkę do uważnego słuchania bodźców płynących z jej własnego organizmu.
Gdy głos z naprzeciwka zaczął wołać Rusty’ego, Echo odwróciła głowę w jego stronę jakby chciała coś wyczytać z jego twarzy. Zmarszczyła brwi gdy nadeszła odpowiedź.
- Lepiej się pokaż z rękoma uniesionymi wysoko tak byśmy je widzieli – odpowiedziała za Rusty’ego – nie będziemy strzelać, obiecuję.
- Skąd on wie, że masz towarzystwo? – szepnęła do staruszka. – Każdy może powiedzieć, że siedział tam z nami. Poznajesz go po głosie?
__________________
Nie rozmieniam się na drobne ;) |