| Imię: Ann
Charakter: Jest miła dla tych którzy są dla niej mili, jeśli ktoś jej pomoże nie omieszka się odwdzięczyć, oczywiście w granicach rozsądku. Żywi raczej przyjazne uczucia do wszystkich* i rasa nie ma dla niej żadnego znaczenia. Jeżeli zaś ktoś jest dla niej w jakiś sposób niemiły, odpłaci mu tym samym. Czasami sama łapie się na tym że „działa jak lustro” odbijając skierowane w jej stronę emocje niejako na powrót do ich nadawcy. Jest dość ciekawska i wścibska, potrafi godzinami zadręczać pytaniami dopóki nie dowie się tego co chce wiedzieć. Raczej nie należy do strachliwych i często nie myśli nad tym że jej działania mogą mieć przykre konsekwencje.
*z wyłączeniem strażników miejskich, łowców nagród i im podobnych typów którzy mogliby dybać na jej życie oraz osób które zalicza do kategorii „celów” inaczej mówiąc tych których chce obrabować.
Klasa: łotrzyk
Wiek: 19
Rasa: człowiek
Wygląd: wysoka 170cm szczupła dziewczyna o kocich ruchach, ma krótkie włosy które przypominają wyglądem siano nie tylko ze względu na kolor ale również dlatego że sterczą we wszystkie strony, na świat patrzy piwnymi oczami, nos ma lekko zadarty do góry, a jej znakiem charakterystycznym jest cała masa piegów za równo na twarzy jak i wszędzie indziej
Historia:
Urodziła się w chłopskiej rodzinie, niezbyt bogatej dodajmy. Odkąd tylko mogła się na coś przydać pomagała w gospodarstwie, plewiła, pasła gęsi itp. Nie wyobrażała sobie innego życia, jedyne o czym mogła marzyć to dobra pogoda sprzyjająca zbiorom. Z czasem zaczęła marzyć również o dobrym mężu z kawałkiem pola i o wspólnym małym gospodarstwie. Niestety z powodu sytuacji swojej rodziny nie miała prawie żadnego posagu, który to w małżeństwie był rzeczą bardzo istotną. Musiała więc liczyć się z tym, że adoratora znajdzie jako jedna z ostatnich we wsi. Tak się złożyło że 16 rok jej życia był również rokiem złej pogody. Najpierw deszcz nie padał przesuszając zbiory a potem lał się z nieba nieustannie sprawiając, że to co wzeszło zgniło na polach. Nastały ciężkie czasy, jako biedota nie mieli zapasów zaczęli przymierać głodem. Dziewczyna zdecydowała się na desperacki krok, wraz z grupą młodzieży w podobnej sytuacji stworzyli bandę i zaczęli napadać na szlaku. Szlak nie był, co prawda szczególnie ważny i uczęszczany, ale starczało tego by przeżyć i przynieść trochę jadła do domu. Czas głodu przeminął, ale dziewczyna nie mogła już wrócić do domu jak gdyby nic się nie stało, była teraz poszukiwanym przestępcą, może i niezbyt intensywnie poszukiwanym ale jednak. W trosce o własne życie opuściła rodzinne okolice i po kilku tygodniach tułaczki trafiła na bandę Josha, który łaskawie przyjął ją pod swoje skrzydła i szkolił w zbójeckim fachu. Szlak przy którym grasowali był o wiele całkiem znaczący toteż na brak łupów nie narzekali. Żyło im się całkiem dostatnio i wygodnie. Nie mogło to jednak wiecznie trwać, wreszcie ich obecność zdenerwowała kogoś bardziej znaczącego, kogoś kogo było stać na wynajęcie łowców nagród i tak pewnej pięknej nocy banda została otoczona w swym obozie i wybita niemal do nogi. Ann miała szczęście (albo i nie) i została pojmana żywcem. Trafiła do miejskiego lochu gdzie miała spędzić jeszcze kilka dni w towarzystwie szczurów zanim zostanie stracona. I wtedy los się do niej uśmiechnął, wznowiono pobory do armii, zupełnie nie wiedzieć dla czego pewien urzędnik odwiedził więzienie i zaproponował jej propozycję nie do odrzucenia: albo zostanie wcielona do armii albo zawiśnie. Zgodziła się bez wahania i tak oto została żołnierzem Gondoru. Do dziś zastanawia się co kierowało człowiekiem który podarował jej drugie życie.
Ekwipunek:
- lekka zbroja ze skóry,
- dwa dłuższe sztylety,
- krótki łuk
- bukłak
- plecak |