| Mela wypadła z lasu. Żeby być precyzyjniejszym – Tomek ją z niego wyciągnął. Mela przyjęła to jako oczywisty fakt, starsi chłopcy byli od tego, żeby jej pomagać, to było jasne. Makary i Metody zawsze jej pomagali.
Kiedy Meli udało się już złapać oddech po długim biegu rozejrzała się dookoła. Domu nie było widać. Ani podwórka. Nic nie wyglądało znajomo, nic nie było takie, jakim być powinno. To nie była Warszawa ani nawet Pisz. A dziwny zwierzak wcale nie przypominał konia. Nie przypominał niczego, co Mela znała. A właściwie przypominał. Smoka.
Na smokach Mela znała się doskonale. Widziała przecież film Jak wytresować smoka! Wszyscy myśleli, że smoki są niedobre i napadają ludzi, ale to nieprawda, tylko jeden chłopiec był mądry i zaprzyjaźnił się ze smokiem. I mógł na nim latać! Może ten smok pozwoliłby Meli na nim polatać? Miał skrzydła, a Mela nie była dla niego za duża. Oczy zaświeciły się dziewczynce z ekscytacji i zapomniała o bólu poobcieranych nóg. Będzie latać! Zrobiła krok w kierunku smoka i wyciągnęła do niego rękę, ale zaraz ją cofnęła. Dłoń ciągle zaciśnięta była w pięść, żeby nie oglądać tego miejsca, gdzie ptaszek ją dzióbnął. Nie wiadomo, czy ten smok był oswojony…
- Jestem Mela – powiedziała patrząc na zwierzę – dzień dobry, Smoku. Czy będę mogła na tobie polatać? – zapytała. Smok nie odpowiedział, a Mela popatrzyła na niego uważniej. On.. płakał. Nie łzami, jak ludzie, ale był smutny. Może cos go bolało? Albo się bał? Mela też się bała tego lasu i rączka ją bolała…
- Nie płacz, Smoku – powiedziała. Chciała go pogłaskac, ale się bała. Popatrzyła na inne dzieci – trzeba mu pomóc, cos mu jest! Smoki są przyjacielskie. I mądre. Pomoże nam.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |