| Postanowili ruszyć i zbadać wieżę. Masz upłynął spokojnie i bez niespodzianek. Jakby w odpowiedzi na ich obawy przed atakiem smoka. Nic się nie wydarzyło. Choć być może to było dziwne. Może coś się powinno wydarzyć. Może ten spokój powinien im dać powód do zastanowienia się, że coś nie gra.
Takie i inne myśli kołatały się w głowie Draugdina, gdy zwartą grupą maszerowali.
Po jakimś czasie w oddali zaczął majaczyć jakiś kształt. Zbliżali się do wieży. Wieża to byłoby zbyt mocno powiedziane. To co ujrzeli było odległym wspomnieniem wieży. Ledwie na ścianach tej ruiny rozpoznać można było herb Neverwinter. Byli u celu.
Jedno było niepokojące. Gdy Draugdin ujrzał pierwszy raz pozostałości posterunku uderzyło go niepohamowane odczycie, że znał to miejsce. Resztkami walczącego umysły tłumaczył sobie, że przecież nigdy nie był w tych okolicach. Odczucie było jednak niemalże namacalne. Czuł jakby znal to miejsce, jakby tu już kiedyś był.
Przystanął chwilę by się dokładnie przyjrzeć, a jednocześnie przysłuchiwał się rozmowie towarzyszy. Widocznie nie tylko on miał takie odczucie.
- Słuchajcie. Albo jesteś świadkami zbiorowego deja vu albo zbiorowego obłędu. Lub też co może być bardziej prawdopodobne ktoś nami steruje narzucając nam własną wolę, a my jesteśmy jedynie pionkami na jego szachownicy. Tylko do czego by to miało zmierzać i czy wynik gry jest z góry przesądzony czy też zależny od tego co zrobimy?
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |