| Gdy trzeciego dnia jego grupa postanowiła rozbić ognisko, Erasmus w końcu mógł odpocząć. Pierw przeczyścił okulary, a potem nabił fajkę, którą począł pykać. Widząc iż każdy z jego towarzyszy zajął się czymś podróżnik wyjął z plecaka księgę i zaczął w niej notować.
„Trzeciego dnia rozbiliśmy obóz. Cała grupa powoli się poznawała, przełamywała lody. Znamy swoje imiona, a to najważniejsze.
Tak, początki są zawsze trudne lecz jeśli mamy stanowić grupę inaczej nie można. Wolfgang, kobieciarz zapewne wolałby być teraz w burdelu niźli z nami, lecz można powiedzieć jedno: ten typ zna się na przetrwaniu. Rudolf, tak ten to raczej jak już wcześniej wspomniałem powodzenia u kobiet nie miał nigdy, lecz widać że człek obeznany z życiem w lesie i głuszy. Ognisko rozpalić potrafi choć zbyt małomówny, ale przecież Sigmar nie tworzy samych ideałów. Krasnolud…”
Erasmus nie dokończył bowiem spojrzał na Wolfganga właśnie. Miał nawet coś powiedzieć lecz spojrzał tam gdzie ów „kobieciarz” spoglądał. Wilki.. ostrożnie schował książkę do plecaka, a drugą ręką sięgnął po miecz a sam zaczął mówić po cichu:
- Wilk.. w języku klasycznym Lupus… Wilk szary… Canis Lupus… zwierzę zamieszkujące ustronne, ciche okolice i dzikie ostępy, a mianowicie gęste mroczne lasy, trzęsawiska o miejscach na przemian bagnistych i suchych, a na południu - stepy. To zwierzę rzadko atakuj samotnie, przeważnie w grupach lub watahach. Reagują na agresywne i nerwowe ruchy..
Po tych słowach wstał ostrożnie, bardzo ostrożnie i podszedł do ogniska. Choć zauważył od razu że te zwierzęta są jakieś inne.. nie boją się ognia. Lecz prawdziwym celem Erasmusa było stanąć pośród ludzi, którzy umieją walczyć..umieją go obronić…
__________________
Dzięki za 7 lat wspólnej zabawy:-) |