| Tomek nie miał zielonego pojęcia, co teraz mógłby zrobić... prócz - wzorem Piotrka - wzięcia nóg za pas. Tyle tylko, że nie bardzo wiedział, czy to by cokolwiek dało. Prawdopodobnie ten jeden wilk starczyłby, by rozprawić się z całą piątką.
- Masz mnie za głupca? - zwrócił się do barbarzyńcy (który, jak na barbarzyńcę, wypowiadał się zadziwiająco kulturalnie i inteligentnie). Jednym cięciem odkroił kawał grubej cholewki i, zgodnie z wcześniejszą obietnicą, wpakował go leżącemu do ust.
Nie wierzył, by ich jeniec zechciał odwołać swego wilka. A i tak nie było wiadomo czy wielka bestia jest na tyle oswojona, by posłuchać rozkazu i zostawić w spokoju takie smakowite kąski.
Czy zmieściliby się w paszczy w całości? Bez gryzienia trafili do żołądka? Nawet gdyby Justynka zdołała zamknąć wilkowi paszczę, to jednym machnięciem wielkiej łapy mógłby ich zwalić z nóg. A wtedy też by było z nimi bardzo kiepsko. Żeby sobie poradzić z takim wilkiem musiałby być pewnie większy od barbarzyńcy, tak ze trzy razy większy, niż jest w tej chwili. Złapałby wilka za kark i wrzuciłby do morza. Ale to byłby numer...
Zapomnij, powiedział do niego rozsądek. Dotychczas milczał, albo też Tomek po prostu nie słuchał jego głosu. Niestety miał rację. Nie miał czarodziejskiej pompki pana Kleksa, by się powiększyć kilka razy.
Zostawiając związanego osiłka bez opieki ruszył w stronę stojącej na wydmie trójki. Głupota, jak zapewne skomentowałby to rozsądek. Ten jednak siedział cicho. Zapewne doszedł do wniosku, że nie ma co dyskutować z upartym właścicielem i tłumaczyć mu, że próba rozcięcia wilkowi łapy musi się skończyć niepowodzeniem. |