lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Kutak · 15-10-2006, 00:47

- T... Tak...- urwał tylko Michael i zdecydowanym ruchem przekręcił kluczyk w stacyjce. Czas jechać znowu w niewiadomą, znowu do kolejnej osoby...
Obie patrzyły przez okno. Brak słów, brak myśli godnych ich ujawnienia, jedynie śnieg. Tak piękne płatki śniegu, tak ślicznie wyglądały upadając powoli na ziemię. Spadały z nieba, miejsca spokojnego, ku podróży swojego życia. I zawsze kończyły w błotnistej kałuży... Właśnie tak czuły się obie kobiety...
Radio cicho grało, jakiś bluesowy kawałek. Coś o człowieku szukającym siebie, jak zwykle niewiele treści, ale pięknie dopełniało obrazu. W wozie było już dość ciepło, za oknem powstawała kolejna zamieć śnieżna. Matka z najwyżej pięcioletnią córeczką biegła ile sił w nogach na powoli odjeżdżający autobus- gdy już wpadły pod daszek przystanku i zwróciły się ku drzwiom, te zamknęły się i odjechał. Kolejny dołujący widok, czy ten dzień nie może ich oszczędzić?
Obie czuły coś w sobie, w sercu, ale nie fizycznie- w tym sercu, które odpowiada za tworzenie uczuć, nie pompowanie krwi. Ból i strach, coś się działo… Ból, ból w różnych częściach ciała, od głowy po żebra, narastał i malał, jakby z kimś go dzieliły. I każde uczucie- strach, później gniew, obojętność, odrobina nadziei, furia i to uczucie przegranej, bezsilności- najgorsze z nich wszystkich.
Nawet słynna „wiecznie za mała” ulica Wolności Stanów Zjednoczonych Ameryki była wyjątkowo pusta, ludzie dopiero zbierali się do powrotu z pracy. Była równo 15.13, przynajmniej według zegarka w wozie. Od rana, od dziewiątej, minęło ledwie sześć godzin święta każdej z nich… Czy ten dzień nie był już najdłuższym koszmarem?
I jeszcze ta cisza… Cisza najbardziej bolała… Trzeba ją było jakoś przerwać.

15-10-2006, 00:47	#38
Kutak Reputacja: 1	- T... Tak...- urwał tylko Michael i zdecydowanym ruchem przekręcił kluczyk w stacyjce. Czas jechać znowu w niewiadomą, znowu do kolejnej osoby... Obie patrzyły przez okno. Brak słów, brak myśli godnych ich ujawnienia, jedynie śnieg. Tak piękne płatki śniegu, tak ślicznie wyglądały upadając powoli na ziemię. Spadały z nieba, miejsca spokojnego, ku podróży swojego życia. I zawsze kończyły w błotnistej kałuży... Właśnie tak czuły się obie kobiety... Radio cicho grało, jakiś bluesowy kawałek. Coś o człowieku szukającym siebie, jak zwykle niewiele treści, ale pięknie dopełniało obrazu. W wozie było już dość ciepło, za oknem powstawała kolejna zamieć śnieżna. Matka z najwyżej pięcioletnią córeczką biegła ile sił w nogach na powoli odjeżdżający autobus- gdy już wpadły pod daszek przystanku i zwróciły się ku drzwiom, te zamknęły się i odjechał. Kolejny dołujący widok, czy ten dzień nie może ich oszczędzić? Obie czuły coś w sobie, w sercu, ale nie fizycznie- w tym sercu, które odpowiada za tworzenie uczuć, nie pompowanie krwi. Ból i strach, coś się działo… Ból, ból w różnych częściach ciała, od głowy po żebra, narastał i malał, jakby z kimś go dzieliły. I każde uczucie- strach, później gniew, obojętność, odrobina nadziei, furia i to uczucie przegranej, bezsilności- najgorsze z nich wszystkich. Nawet słynna „wiecznie za mała” ulica Wolności Stanów Zjednoczonych Ameryki była wyjątkowo pusta, ludzie dopiero zbierali się do powrotu z pracy. Była równo 15.13, przynajmniej według zegarka w wozie. Od rana, od dziewiątej, minęło ledwie sześć godzin święta każdej z nich… Czy ten dzień nie był już najdłuższym koszmarem? I jeszcze ta cisza… Cisza najbardziej bolała… Trzeba ją było jakoś przerwać. __________________ Kutak - to brzmi dumnie.