"Klucz do prawdy" [Milly] - Strona 4

Lhianann · 01-10-2006, 22:00

Zmarszczyła brwi.
To przecież....

Marylin...?
Zna ją...ale..skąd...i...nie tak wyglądała....

-Co ty tu robisz...Marylin....
Zmarzniesz...
Ja....

Dziewczyna zachwiała się lekko, poczym nagle zreflektowała się.

-Bogowie, przecież ty jesteś boso...

Milly · 05-10-2006, 18:46

Marylin

Spojrzała na swoje stopy, jak gdyby dopiero teraz dostrzegła, że nie ma butów.
- Ja nie wiem... - powiedziała z przepraszającym uśmiechem na fioletowych wargach - ...ja nie wiem jak to się stało. My się przecież nie znamy... ale jednak znamy się... więc chodźmy do samochodu. Troszeczkę tu zimno...

Przestawała panować nad tym, co mówiła. Kłujące zimno odbierało jej władzę w nogach, odbierało jej wszystkie logiczne myśli. Miała ochotę położyć się w śnieżnej zaspie i zasnąć. Pomyślała sobie, że tak właśnie musiała czuć się dziewczynka z zapałkami, a w głowie nie wiadomo skąd pojawiły jej się słowa piosenki...

Just a child without a fairytale I am
Dark but so lovely
A Little Match Girl freezing in the snow

Tylko że "Match Girl" miała jeszcze swoje zapałki, które przez jakiś czas chroniły ją od ogarniającego snu...
Michael. Jej jedyna zapałka...
Marylin próbowała się odwrócić i dojść do samochodu, w którym czekała na nią jej pierwsza, najpiękniejsza miłość. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa, opuchnięte od zimna stopy zaplątały się o siebie i dziewczyna zaczęła lecieć do przodu, na nieuchronne spotkanie z otulającą mrozem, śnieżną kołderką...

Kutak · 06-10-2006, 21:03

Dla Sol cała ta scena rozegrała się w jakimś przyspieszonym tempie... Najpierw albinoska upadła na kolana, po chwili jakiś facet wyskoczył z auta i delikatnie wziął ją na ręce, zaniósł do auta i położył na tylnym siedzeniu. Delikatnie przymknął drzwi i spojrzał w kierunku Sol.
Przyciągał jej wzrok. Przystojny i... Przypominał kogoś, może nie z wyglądu, a raczej z... Aury? Sol potrząsnęła delikatnie głową- brednie! Ale po tym całym dniu, po śmierci Gabriela i tej dziewczynce, tej chwili gdy znowu go widziała... To było tak piękne i tak ulotne!
-Może... Może wsiądziesz...?- powiedział cicho, dość mocno zmieszany- Marylin... Wiesz, ona, chciała żebym tu po ciebie przyjechał... Wsiądziesz? Bo okropnie tu zimno...

Lhianann · 06-10-2006, 21:11

Czy ja...nie..nie ważne....

Przearła dłońmi lekko twarz.
To wszystko...

-Dzięki...chyba rzeczywiście skorzystam....

Podeszła do samochodu.

-Jestem Sol...i...hymmm, wybacz mi to pytanie, ale...wydajesz mi się znajomy....

Milly · 11-10-2006, 23:04

Marylin

Popatrzyła z wdzięcznością na Michaela. Nie pozwolił, aby płomyk jej zapałki zgasnął...
W ciepłym wnętrzu samochodu zwinęła się w kłębek, aby szybciej rozgrzać wszystkie kończyny. Musiała upłynąć dłuższa chwila, nim dziewczyna w miarę doszła do siebie. W zmarzniętych stopach znowu zaczęła krążyć krew powodując bolesne pieczenie. Dłonie ogrzewane oddechem powoli stawały się ciepłe. Nadal jednak były czerwone i poznaczone setkami krwistych kropeczek, w miejscach gdzie naczyńka popękały od zimna. Marylin wolała sobie nie wyobrażać jak wyglądają jej stopy...
Zwinięta na tylnym siedzeniu starała się przysłuchać o czym Michael rozmawia z... Solveig.
Modliła się jednocześnie o to, żeby albo wsiedli do samochodu, albo zamknęli drzwi, przez które mróz wciąż wlatywał do środka, niszcząc pracę ogrzewacza powietrza. Nie chciała nawet wtrącać się do rozmowy. Wiedziała, że jej mądry Michael będzie wiedział co teraz zrobić.

Jedna myśl tłukła jej się gdzieś na krańcach świadomości.

Ona jest taka ładna. Zupełnie inna od Marylin...

Kutak · 12-10-2006, 14:46

- Michael...- przedstawił się mężczyzna, uśmiechając delikatnie w kierunku rudowołosej dziewczyny, poczym otworzył tylne drzwi, zapraszając dziewczynę do śordka, obok Marylin. Sol wsiadła spokojnie, w końcu co innego miała do roboty? Po chwili już wszyscy w trójkę siedzieli w wozie.
Michael był spięty, zestresowany i odrobinę przestraszony. W końcu nieznana mu osoba, którą jego uczennica rozpoznała ot tak, jakiś tajemniczy cel wyprawy i ta cała afera z jego bratem. Drżenie rąk, niespokojnie oczy...
-Dobrze, to gdzie teraz jedziemy?- spytał, włączając ogrzewanie w wozie. Po chwili już zrobiło się odrobinę cieplej, ręce i nogi już tak nie marzły. Ale nie mróz był najstraszniejszy...

[center:23dd67ee2a]Znowu, znowu tam
Gdzie żadna z nich nie chce trafić[/center:23dd67ee2a]

- Z dniem dzisiejszym, dobry ludzie miejski, po długim śledztwie ujawniliśmy tożsamość podejrzanej, skazanej na karę śmierci za morderstwa i paranie się magyją!- krzyczał mężczyzna stojący na podeście zbudowanym na jakiś czas obok stosu- Kara za to może być tylko jedna...
- Stos! Stos! Stos! Stos!- zaczął, jakby na życzenie mężczyzny, skandować tłum
Mężczyzna delikatnie się uśmiechnął. Okropna, zimna twarz, porażająca swoim chłodem i nienawiścią bijącą z oczu... Inkwizytor, tacy ludzie stawali się zawsze elitą ludzi parających się naprawą losu przy użyciu oczyszczającego ognia...

[center:23dd67ee2a]8 Marca
Czy może być gorzej?[/center:23dd67ee2a]

Wiedziały doskonale. To on, ten sam człowiek, to on, ona i wielkie niebezpieczeństwo. Czuły obecność inkwizytora i siostry, czuły wielkie niebezpieczeństwo... Za miastem, niedaleko! Washingtona, Wolności, Bella, Aleją Róż, obok placu filmowego i już wjazd na tą drogę szybkiego ruchu aż do autostrady do Otawy... A tam po drodze skręcić, ona tam czeka...
Za dużo myśli, natłok słów w głowie...

Milly · 12-10-2006, 15:15

Marylin podniosła się z siedzenia i usiadła prosto jak struna. Wsłuchiwała się w siebie, a później jakby dla potwierdzenia własnych myśli spojrzała w oczy Solveig. Znalazła w nich właśnie to czego szukała. Pewność, że jeśli oszalała, to nie ona jedna.
- Michael... wiem jak to zabrzmi, ale skoro raz się udało, to znaczy że nie jestem taka do końca szalona - rumieniec pojawił się na jej policzkach, jak za każdym razem gdy mówiła do niego - Musimy jechać za miasto! Musimy pojechać dokładnie na drogę szybkiego ruchu, do autostrady do Ottawy... Przez Washingtona, Wolności, Bella... Aleją Róż... wiesz jak jechać, prawda? Na autostradzie powiemy Ci gdzie dalej. Proszę Michael, zrób to dla mnie... Ktoś potrzebuje naszej pomocy...

Kochała go całym sercem właśnie za to, jaki jest.

Kutak · 15-10-2006, 00:47

- T... Tak...- urwał tylko Michael i zdecydowanym ruchem przekręcił kluczyk w stacyjce. Czas jechać znowu w niewiadomą, znowu do kolejnej osoby...
Obie patrzyły przez okno. Brak słów, brak myśli godnych ich ujawnienia, jedynie śnieg. Tak piękne płatki śniegu, tak ślicznie wyglądały upadając powoli na ziemię. Spadały z nieba, miejsca spokojnego, ku podróży swojego życia. I zawsze kończyły w błotnistej kałuży... Właśnie tak czuły się obie kobiety...
Radio cicho grało, jakiś bluesowy kawałek. Coś o człowieku szukającym siebie, jak zwykle niewiele treści, ale pięknie dopełniało obrazu. W wozie było już dość ciepło, za oknem powstawała kolejna zamieć śnieżna. Matka z najwyżej pięcioletnią córeczką biegła ile sił w nogach na powoli odjeżdżający autobus- gdy już wpadły pod daszek przystanku i zwróciły się ku drzwiom, te zamknęły się i odjechał. Kolejny dołujący widok, czy ten dzień nie może ich oszczędzić?
Obie czuły coś w sobie, w sercu, ale nie fizycznie- w tym sercu, które odpowiada za tworzenie uczuć, nie pompowanie krwi. Ból i strach, coś się działo… Ból, ból w różnych częściach ciała, od głowy po żebra, narastał i malał, jakby z kimś go dzieliły. I każde uczucie- strach, później gniew, obojętność, odrobina nadziei, furia i to uczucie przegranej, bezsilności- najgorsze z nich wszystkich.
Nawet słynna „wiecznie za mała” ulica Wolności Stanów Zjednoczonych Ameryki była wyjątkowo pusta, ludzie dopiero zbierali się do powrotu z pracy. Była równo 15.13, przynajmniej według zegarka w wozie. Od rana, od dziewiątej, minęło ledwie sześć godzin święta każdej z nich… Czy ten dzień nie był już najdłuższym koszmarem?
I jeszcze ta cisza… Cisza najbardziej bolała… Trzeba ją było jakoś przerwać.

Milly · 23-10-2006, 18:41

Marylin oderwała wzrok od krajobrazu za szybą i ukradkiem spojrzała na dziewczynę siedzącą obok. W głowie miała pustkę i nie wiedziała co myśleć. Kolejny raz gdzieś na obrzeżach świadomości pojawiła się myśl, że Marylin po prostu zwariowała. Że to się nie dzieje naprawdę, tylko w jej głowie. Może to sen? Albo coś znacznie gorszego - obrazy, które są tylko w jej głowie i z których nawet nie można się obudzić. Przez chwilę szukała odpowiednich słów, żeby wyrazić to, co czuje. Ale nie potrafiła ich znaleźć. Wyrazy nie chciały przeciskać się przez gardło.
Marylin spuściła głowę i powiedziała coś po cichutku, tak jak zwykle odzywała się do ludzi, których nie znała, a których obecność ją peszyła. Gdy zauważyła, że zwróciła na siebie uwagę Solveig, ale ta nie usłyszała co Marylin powiedziała, zarumieniła się po same uszy, odchrząknęła aby pokonać suchość w gardle i zapytała nieco głośniej:
- Skąd my się znamy?

Wcześniejsza pewność opuściła ją gwałtownie i teraz już nie wiedziała, czy tamto uczucie, które towarzyszyło jej przy spotkaniu z Solveig było prawdziwe, czy tylko wyobraziła sobie to wszystko. Kim była ta kobieta? Przecież Marylin jej nie zna. Nigdy przedtem jej nie spotkała...

Lhianann · 26-10-2006, 19:44

Lekko zmieszana odrzekła.

- Wiem, jak to zabrzmi....ale...
Zawahała się na moment.

Spojrzała w okno, jakby w widoku szybko mijanago mista szukała ...wsparcia?

-Wiem, jak masz na imię i....widzialam cię w śnie...i nie tylko ja cię w śnie widziałam...

Spuściła wzrok nie wiedząc co więcej mogłaby powiedzieć....

01-10-2006, 22:00	#31
Lhianann Reputacja: 1	Zmarszczyła brwi. To przecież.... Marylin...? Zna ją...ale..skąd...i...nie tak wyglądała.... -Co ty tu robisz...Marylin.... Zmarzniesz... Ja.... Dziewczyna zachwiała się lekko, poczym nagle zreflektowała się. -Bogowie, przecież ty jesteś boso... __________________ Whenever I'm alone with you You make me feel like I'm home again Dear diary I'm here to stay

06-10-2006, 21:03	#33
Kutak Reputacja: 1	Dla Sol cała ta scena rozegrała się w jakimś przyspieszonym tempie... Najpierw albinoska upadła na kolana, po chwili jakiś facet wyskoczył z auta i delikatnie wziął ją na ręce, zaniósł do auta i położył na tylnym siedzeniu. Delikatnie przymknął drzwi i spojrzał w kierunku Sol. Przyciągał jej wzrok. Przystojny i... Przypominał kogoś, może nie z wyglądu, a raczej z... Aury? Sol potrząsnęła delikatnie głową- brednie! Ale po tym całym dniu, po śmierci Gabriela i tej dziewczynce, tej chwili gdy znowu go widziała... To było tak piękne i tak ulotne! -Może... Może wsiądziesz...?- powiedział cicho, dość mocno zmieszany- Marylin... Wiesz, ona, chciała żebym tu po ciebie przyjechał... Wsiądziesz? Bo okropnie tu zimno... __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

06-10-2006, 21:11	#34
Lhianann Reputacja: 1	Czy ja...nie..nie ważne.... Przearła dłońmi lekko twarz. To wszystko... -Dzięki...chyba rzeczywiście skorzystam.... Podeszła do samochodu. -Jestem Sol...i...hymmm, wybacz mi to pytanie, ale...wydajesz mi się znajomy.... __________________ Whenever I'm alone with you You make me feel like I'm home again Dear diary I'm here to stay

12-10-2006, 14:46	#36
Kutak Reputacja: 1	- Michael...- przedstawił się mężczyzna, uśmiechając delikatnie w kierunku rudowołosej dziewczyny, poczym otworzył tylne drzwi, zapraszając dziewczynę do śordka, obok Marylin. Sol wsiadła spokojnie, w końcu co innego miała do roboty? Po chwili już wszyscy w trójkę siedzieli w wozie. Michael był spięty, zestresowany i odrobinę przestraszony. W końcu nieznana mu osoba, którą jego uczennica rozpoznała ot tak, jakiś tajemniczy cel wyprawy i ta cała afera z jego bratem. Drżenie rąk, niespokojnie oczy... -Dobrze, to gdzie teraz jedziemy?- spytał, włączając ogrzewanie w wozie. Po chwili już zrobiło się odrobinę cieplej, ręce i nogi już tak nie marzły. Ale nie mróz był najstraszniejszy... [center:23dd67ee2a]Znowu, znowu tam Gdzie żadna z nich nie chce trafić[/center:23dd67ee2a] - Z dniem dzisiejszym, dobry ludzie miejski, po długim śledztwie ujawniliśmy tożsamość podejrzanej, skazanej na karę śmierci za morderstwa i paranie się magyją!- krzyczał mężczyzna stojący na podeście zbudowanym na jakiś czas obok stosu- Kara za to może być tylko jedna... - Stos! Stos! Stos! Stos!- zaczął, jakby na życzenie mężczyzny, skandować tłum Mężczyzna delikatnie się uśmiechnął. Okropna, zimna twarz, porażająca swoim chłodem i nienawiścią bijącą z oczu... Inkwizytor, tacy ludzie stawali się zawsze elitą ludzi parających się naprawą losu przy użyciu oczyszczającego ognia... [center:23dd67ee2a]8 Marca Czy może być gorzej?[/center:23dd67ee2a] Wiedziały doskonale. To on, ten sam człowiek, to on, ona i wielkie niebezpieczeństwo. Czuły obecność inkwizytora i siostry, czuły wielkie niebezpieczeństwo... Za miastem, niedaleko! Washingtona, Wolności, Bella, Aleją Róż, obok placu filmowego i już wjazd na tą drogę szybkiego ruchu aż do autostrady do Otawy... A tam po drodze skręcić, ona tam czeka... Za dużo myśli, natłok słów w głowie... __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

15-10-2006, 00:47	#38
Kutak Reputacja: 1	- T... Tak...- urwał tylko Michael i zdecydowanym ruchem przekręcił kluczyk w stacyjce. Czas jechać znowu w niewiadomą, znowu do kolejnej osoby... Obie patrzyły przez okno. Brak słów, brak myśli godnych ich ujawnienia, jedynie śnieg. Tak piękne płatki śniegu, tak ślicznie wyglądały upadając powoli na ziemię. Spadały z nieba, miejsca spokojnego, ku podróży swojego życia. I zawsze kończyły w błotnistej kałuży... Właśnie tak czuły się obie kobiety... Radio cicho grało, jakiś bluesowy kawałek. Coś o człowieku szukającym siebie, jak zwykle niewiele treści, ale pięknie dopełniało obrazu. W wozie było już dość ciepło, za oknem powstawała kolejna zamieć śnieżna. Matka z najwyżej pięcioletnią córeczką biegła ile sił w nogach na powoli odjeżdżający autobus- gdy już wpadły pod daszek przystanku i zwróciły się ku drzwiom, te zamknęły się i odjechał. Kolejny dołujący widok, czy ten dzień nie może ich oszczędzić? Obie czuły coś w sobie, w sercu, ale nie fizycznie- w tym sercu, które odpowiada za tworzenie uczuć, nie pompowanie krwi. Ból i strach, coś się działo… Ból, ból w różnych częściach ciała, od głowy po żebra, narastał i malał, jakby z kimś go dzieliły. I każde uczucie- strach, później gniew, obojętność, odrobina nadziei, furia i to uczucie przegranej, bezsilności- najgorsze z nich wszystkich. Nawet słynna „wiecznie za mała” ulica Wolności Stanów Zjednoczonych Ameryki była wyjątkowo pusta, ludzie dopiero zbierali się do powrotu z pracy. Była równo 15.13, przynajmniej według zegarka w wozie. Od rana, od dziewiątej, minęło ledwie sześć godzin święta każdej z nich… Czy ten dzień nie był już najdłuższym koszmarem? I jeszcze ta cisza… Cisza najbardziej bolała… Trzeba ją było jakoś przerwać. __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

05-10-2006, 18:46	#32
Milly Reputacja: 1	Marylin Spojrzała na swoje stopy, jak gdyby dopiero teraz dostrzegła, że nie ma butów. - Ja nie wiem... - powiedziała z przepraszającym uśmiechem na fioletowych wargach - ...ja nie wiem jak to się stało. My się przecież nie znamy... ale jednak znamy się... więc chodźmy do samochodu. Troszeczkę tu zimno... Przestawała panować nad tym, co mówiła. Kłujące zimno odbierało jej władzę w nogach, odbierało jej wszystkie logiczne myśli. Miała ochotę położyć się w śnieżnej zaspie i zasnąć. Pomyślała sobie, że tak właśnie musiała czuć się dziewczynka z zapałkami, a w głowie nie wiadomo skąd pojawiły jej się słowa piosenki... Just a child without a fairytale I am Dark but so lovely A Little Match Girl freezing in the snow Tylko że "Match Girl" miała jeszcze swoje zapałki, które przez jakiś czas chroniły ją od ogarniającego snu... Michael. Jej jedyna zapałka... Marylin próbowała się odwrócić i dojść do samochodu, w którym czekała na nią jej pierwsza, najpiękniejsza miłość. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa, opuchnięte od zimna stopy zaplątały się o siebie i dziewczyna zaczęła lecieć do przodu, na nieuchronne spotkanie z otulającą mrozem, śnieżną kołderką...

11-10-2006, 23:04	#35
Milly Reputacja: 1	Marylin Popatrzyła z wdzięcznością na Michaela. Nie pozwolił, aby płomyk jej zapałki zgasnął... W ciepłym wnętrzu samochodu zwinęła się w kłębek, aby szybciej rozgrzać wszystkie kończyny. Musiała upłynąć dłuższa chwila, nim dziewczyna w miarę doszła do siebie. W zmarzniętych stopach znowu zaczęła krążyć krew powodując bolesne pieczenie. Dłonie ogrzewane oddechem powoli stawały się ciepłe. Nadal jednak były czerwone i poznaczone setkami krwistych kropeczek, w miejscach gdzie naczyńka popękały od zimna. Marylin wolała sobie nie wyobrażać jak wyglądają jej stopy... Zwinięta na tylnym siedzeniu starała się przysłuchać o czym Michael rozmawia z... Solveig. Modliła się jednocześnie o to, żeby albo wsiedli do samochodu, albo zamknęli drzwi, przez które mróz wciąż wlatywał do środka, niszcząc pracę ogrzewacza powietrza. Nie chciała nawet wtrącać się do rozmowy. Wiedziała, że jej mądry Michael będzie wiedział co teraz zrobić. Jedna myśl tłukła jej się gdzieś na krańcach świadomości. Ona jest taka ładna. Zupełnie inna od Marylin...

12-10-2006, 15:15	#37
Milly Reputacja: 1	Marylin podniosła się z siedzenia i usiadła prosto jak struna. Wsłuchiwała się w siebie, a później jakby dla potwierdzenia własnych myśli spojrzała w oczy Solveig. Znalazła w nich właśnie to czego szukała. Pewność, że jeśli oszalała, to nie ona jedna. - Michael... wiem jak to zabrzmi, ale skoro raz się udało, to znaczy że nie jestem taka do końca szalona - rumieniec pojawił się na jej policzkach, jak za każdym razem gdy mówiła do niego - Musimy jechać za miasto! Musimy pojechać dokładnie na drogę szybkiego ruchu, do autostrady do Ottawy... Przez Washingtona, Wolności, Bella... Aleją Róż... wiesz jak jechać, prawda? Na autostradzie powiemy Ci gdzie dalej. Proszę Michael, zrób to dla mnie... Ktoś potrzebuje naszej pomocy... Kochała go całym sercem właśnie za to, jaki jest.

23-10-2006, 18:41	#39
Milly Reputacja: 1	Marylin oderwała wzrok od krajobrazu za szybą i ukradkiem spojrzała na dziewczynę siedzącą obok. W głowie miała pustkę i nie wiedziała co myśleć. Kolejny raz gdzieś na obrzeżach świadomości pojawiła się myśl, że Marylin po prostu zwariowała. Że to się nie dzieje naprawdę, tylko w jej głowie. Może to sen? Albo coś znacznie gorszego - obrazy, które są tylko w jej głowie i z których nawet nie można się obudzić. Przez chwilę szukała odpowiednich słów, żeby wyrazić to, co czuje. Ale nie potrafiła ich znaleźć. Wyrazy nie chciały przeciskać się przez gardło. Marylin spuściła głowę i powiedziała coś po cichutku, tak jak zwykle odzywała się do ludzi, których nie znała, a których obecność ją peszyła. Gdy zauważyła, że zwróciła na siebie uwagę Solveig, ale ta nie usłyszała co Marylin powiedziała, zarumieniła się po same uszy, odchrząknęła aby pokonać suchość w gardle i zapytała nieco głośniej: - Skąd my się znamy? Wcześniejsza pewność opuściła ją gwałtownie i teraz już nie wiedziała, czy tamto uczucie, które towarzyszyło jej przy spotkaniu z Solveig było prawdziwe, czy tylko wyobraziła sobie to wszystko. Kim była ta kobieta? Przecież Marylin jej nie zna. Nigdy przedtem jej nie spotkała...

26-10-2006, 19:44	#40
Lhianann Reputacja: 1	Lekko zmieszana odrzekła. - Wiem, jak to zabrzmi....ale... Zawahała się na moment. Spojrzała w okno, jakby w widoku szybko mijanago mista szukała ...wsparcia? -Wiem, jak masz na imię i....widzialam cię w śnie...i nie tylko ja cię w śnie widziałam... Spuściła wzrok nie wiedząc co więcej mogłaby powiedzieć.... __________________ Whenever I'm alone with you You make me feel like I'm home again Dear diary I'm here to stay