Nogi Tona majtały w powietrzu, ręce kurczowo ściskały resztki spadochronu, włosy rozwiewał wiatr. Ta sytuacja zasadniczo nie sprzyjała uprawianiu smokobójstwa… Tak więc, mając ręce i nogi zbyt zajęte nie-spadaniem-w-morską-otchłań, Tallyho postanowił wykorzystać w walce swój ostatni atut… gębę. Broń o niewyczerpanym zasobie amunicji. Odchrząknąwszy, zanucił pierwsze dźwięki… I popłynęła pieśń, potężna, heroiczna, inspirująca, wypełniająca serca męstwem, a członki witalnością, podnosząca na duchu i dająca wiarę w zwycięstwo. A brzmiała tak…
Ruszajmy, bracia, do szarży na smoka!
Skopmy mu dupę, wsadźmy palec do oka.
Choć każdy dla siebie pędzi do mety,
Musimy razem bić go niestety.
Dajcie więc tutaj naszego Gryzonia!
Niechaj mu wejdzie wprost pod ogona.
(To będzie taki atak z ukrycia
Zwielokrotnionej siły przebicia.)
Takoż Tomisław – wielki jak brzoza,
(to trochę ciszej) głupi jak koza –
Niechaj mu jebnie z lewa i z prawa
(bicie sztachetą – to jego zabawa).
Albo Barelard - dziadek w szlafroku
Musi se myśleć: Kurde no, smoku…
Zobaczysz jakie mam czary gotowe.
Zmienię cię w żabę i odgryzę głowę.
Jest też Astaroth – to mroczne emo.
Przyda się w walce ze smokiem. A czemu?
Bestia w straszliwą wpadła opresję,
Na jego widok popadnie w depresję.
Jest też i Kiti – nasza kleryczka
W formie przerośniętego jamniczka.
Walka z nią też nie będzie łatwizną.
Może zarażać wroga wścieklizną!
Osztan i Nevis – te dwa hobbity
Pewnie zjadają posiłek syty.
Lecz jeśli zdążą te kurdupelki,
Mogą nam robić za cheerleaderki.
Darujcie jednak te zdrożne żarny.
Taki mam humor w boju zażartym.
I niczym całkiem zgrana drużyna
Ruszajmy zabić skurwysyna!
