| - Posłuchajcie mnie teraz uważnie... – powiedział Cassio. - Czuję, że słabnę. W trakcie całych lat treningu nauczyłem się wyczuć mój organizm. Zawsze był silny i mocny, ale teraz... jest mi zimno, nie czuję komfortu psychicznego i jestem okropnie głodny. Jak stracę przytomność próbujcie mnie ocucić. Jak się nie da bądź stanie się ze mną coś gorszego idźcie dalej. Nie będę pierwszą ofiarą tych przeklętych katakumb. Oczywiście mówię o wyjściu awaryjnym. I jeszcze jedno... W razie czego nie zgrywaj bohatera. - dodał patrząc na Shane’a - Ważę około 90 kilogramów i nie możesz marnować energii na wleczenie mnie w tych ciemnościach. Jak za bardzo was spowolnię idźcie dalej. Beze mnie...
- I vice versa. Ale nie będzie takiej konieczności. Wyjdziemy stąd, wszyscy razem. Mam przeczucie, że wszystko dobrze się skończy. - odparł Taylor
Jakby tego było mało, że tunel ciągle opadał coraz niżej, to jeszcze rozwidlał się w miejscu, gdzie właśnie stała trójka.
- Tam! – krzyknął mały, pokazując tunel po prawej - To tam mieszka potwór! Idziemy zabić potwora!
- Ale zimno... - powiedział Montero wypuszczając z ust chmurę pary. - To tam zmierzamy. Mam nadzieję, że niedługo to wszystko się skończy, bo dłużej nie wytrzymam. Jak my będziemy walczyć... Ty zajmiesz się małym. Postaraj się trzymać z tyłu. Może nawet będzie lepiej jak teraz Ci go dam? Dla kobiety może być nieco ciężki, ale musisz dać radę. Ja wezmę pałki do rąk i się nieco przygotuję. Rozruszam ciało... Shane w razie czego, jakby było gorzej niż przypuszczamy, uciekajcie. Martwi nie opuścicie tego tunelu więc pozostanie przy życiu jest tu priorytetem.
- Musimy współpracować, tak jak w walce z tą bestią. Najgorsze, że nie wiemy czego się spodziewać, ten ktoś lub to coś ma nad nami przewagę. Przydałby się policyjny pistolet. |