| Samin spoglądał zza ciężkiej zasłony na wkraczającego do budynku Uldasa. Spojrzenie to powinno zamienić całą trójkę w żywe pochodnie intensywnością i złością w nim zawartych. Jego obstawa zniechęcała do rozmów, więc przeczekał aż przejdą...
Tuż po eksplozji zamarł na chwilę nie wiedząc co robić, przeciążony przez chwile mnogością opcji i obowiązków - niemożność opanowania chaosu niepokoiła go, a kolejny element znajdujący się poza kontrolą tylko podsycił gniew, jaki wcześniej wywołał widok ranionego duchownego. Chciał działać i chciał by działanie to przyniosło efekty, wymierne korzyści... Rzuciwszy gromiące spojrzenie panikującemu Larsowi na którego widok i wataha wilków zwiałaby z podkulonymi ogonami, wyjrzał ostrożnie przez okno rezydencji. Prawdopodobnie starczy by uciszyć jednego Rachmistrza.
...a następnie ukradkiem ruszył za nimi, na tyle blisko, by bez większego ryzyka móc śledzić ich kroki. Gniewne oblicze z każdym krokiem wygładzało się, zaś płomień w oczach zastąpiony został przenikliwym zimnem. Sytuacja była znajoma, na tyle że jego umysł wpasował się pospiesznie w schemat. Oto byli winni, kolejnego już zapewne przestępstwa, a on ich tropił, ścigał. Było w tym coś pierwotnego, instynkt łowcy, polowania... Ale też element fantazji, “zawodowej” dumy, pobieranych nauk, poczucia obowiązku i wielu innych czynników zlewających się razem w jedno... Może właściwą nazwa jest przeznaczenie. Zniknęły wątpliwości, i wszystko było jasne i proste.
Pozostało jeszcze wyczekać właściwy moment by dopaść ofiarę. Nie zamierzał się spieszyć, szczególnie że wryte głęboko przykazania nie straciły całkiem mocy... Potrzebny mu był jakiś ostateczny dowód, by oskarżyć ich, osądzić i ukarać. Śledczy, Sędzia i Kat - trzy funkcje zlepione tworzą Inkwizytora.
__________________
Cogito ergo argh...! |