Cytat:
|
Bo wczuwając się w bohatera bierzemy na siebie jego psychikę, lęki i świat postrzegany przez pryzmat BG a nie swój.
|
Bzdura. Wybacz. Wczuwać się możesz do ukoronowanej rozwolnieniem śmierci. Strach jednak czujesz TY. Nie Twój Tamaguczi. On czuje to co TY. Bo w sferze uczuć jest kartką papieru bądź zapisem cyferek w PcP. To coś nic nie czuje. Czujesz wyłącznie TY. I teraz idąc dalej, kartka nic poczuje, tylko TY. Co zatem może przestraszyć kartkę? Psinco. Ciebie jednak przestraszyć się da. Więc idąc dalej, sesja grozy musi przestraszyć Gracza. Grając na emocjach Gracza. I na lękach Gracza.
Cytat:
|
Chodzi o to, aby dać w sobie wywołać ten strach.
|
To właśnie owo
„Brrr, tak się boję. No idziemy dalej…”. Strach wywoływany w sobie na potrzeby lęków sesyjnych to ułuda. To bajka i odgrywanie kolejnej skorupki Tamaguczi. Raz jest romantycznym kochankiem a raz przestraszonym wojem. Wszystko nasza gra aktorska załatwi. Obaj jednak wiemy, że to bajka. Ty tego nie czujesz, więc strach to opakowanie lizaka. Strach prawdziwy, który daje poczucie niezbędne w sesji grozy czuć może wyłącznie Gracz. Jego postać nigdy.
P
B
.
PS:
Cytat:
|
I wtedy gracz to odczuwa jako BG. Więc strach przechodzi emocjonalnie na uczestnika zabawy.
|
Aż rozdziawiłem japę jak to przeczytałem. Wpis jak w książce wyznawców Jehowy dot. cudu poczęcia dzieci przez osoby dorosłe - coś a'la katechizm dla dzieciaków czy cuś. Cytuję co niegdyś wyczytałem a zapamiętałem na całe życie:
Cytat:
|
"Mąż kładzie się koło żony i naturalnie w nią wnika..."
|
Strach z kartki papieru przechodzi emocjonalnie na Gracza? Nono...
.