Cytat:
Napisał Campo Viejo  Zmieni. Bo wczuwając się w bohatera bierzemy na siebie jego psychikę, lęki i świat postrzegany przez pryzmat BG a nie swój. Nie jest to łatwe, ale na tym polega aktorstwo, które w grach fabularnych jest podstawą. Grać na sucho, zimno i bez głębszych emocji to co to za zabawa, w tym przypadku strach?  Chodzi o to, aby dać w sobie wywołać ten strach. A nie autentycznie wystraszyć się jak 9 letnie dziecko oglądające horror i udające, że musi do ubikacji, tylko po to, aby uciec sprzed telewizora (jak to sam robiłem ogladając Gabinet Figur Woskowych). Obejrzałem ten film niedawno i wydał mi się komedią Aż takiego poziomu to się na sesjach nie da, lecz jego namiastki, które przez wchodzenie w skórę BG można mniej lub bardziej poczuć. I wtedy gracz to odczuwa jako BG. Więc strach przechodzi emocjonalnie na uczestnika zabawy. |
Nie jestem aktorem tylko graczem. Podstawą w grach fabularnych jest gra sama w sobie i bynajmniej nie aktorska. Gdzieś już pisałem, że dla mnie gra to zbieranie informacji. Rozrywka podobna do gry komputerowej tyle, że z granicami narzuconymi przez rzeczywistość gry, a nie ograniczenia programistów i równocześnie podobna do czytania książki, ale z głównymi bohaterami, które są prowadzone przez żywych ludzi.
Prowadzone. Mogą być aktorami, a mogą być po prostu pionkami. Nieistotne. Zabawa dla mnie nie polega na udawaniu emocji, a na zbieraniu informacji - jeśli gdzieś pokażą się prawdziwe emocje (np pozytywne "
" albo negatywne "Zabiłeś moją postać na samym początku gry i nawet nie miałem szansy nic napisać!") to jest to taka wisienka na torcie. Prawdziwe emocje. Nie te udawane.
Prawdziwe. Aż takiego poziomu się nie da? Oczywiście, że się da jeśli graczom zależy na ich postaciach.
I tak przy okazji: głębsze emocje? W internetach?
http://i1.kwejk.pl/site_media/obrazki/56830-u-mad.gif gwoli ścisłości: za dużo trolli