lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Lorn · 13-11-2006, 20:20

Monique przebijając się przez korek dotarła w reszcie do teatru i sprawdzając obecność swojej wejściówki poklepała się po kieszeni. Zapłaciła za kurs i wysiadła z taksówki. Brujahowie już stłoczyli się przed wejściem w towarzystwie swojej służby i skłonnej do zadymy trzody, podążającej za swoimi duchowymi przywódcami bez woli i zastanowienia. Z grupki odłączyła się jedna postać i wyszła jej na przeciw. Jej czarny skórzany płaszcz lekko rozchylał się na wietrze.
- Czułem, że mnie nie zawiedziesz. – Dominic odezwał się pierwszy. – Czarująca jak zwykle. – szepnął jej do ucha obejmując i całując na powitanie.
- Czekałem już tylko na Ciebie, więc możemy wchodzić.
Monique jak zwykle rozklejała się w jego ramionach. Ten chłopak mógł mieć każdą pannę w tym mieście, ale miał właśnie ją. Właśnie dziś.
Zsunął z głowy na nos swoje ciemne okulary i kiwnął na resztę gwiżdżąc głośno. Odpowiedzieli za jego wezwanie i ruszyli za nim.
Obsługa teatru widząc ich tak liczne przybycie odstąpiła od sprawdzania biletów rozsuwając się na boki od wejścia.
- Tylko prosimy o ciszę, spektakl jeszcze trwa. – wtrącił jeden z bileterów. Jego słowa spotkały się z głośnym zrozumieniem.
Faktycznie spektakl trwał, ale los Otella był już policzony. Jagon dopiął swego.

Teatr – Nicole właśnie skończyła swoje wyznanie, jej wzrok był trochę nieobecny i tęskny, jakby błądziła myślami po odległych wspomnieniach. W loży zapadła cisza. Nick skupił swoje zmysły. Jego podświadomość tworzyła w podrażnionym zagadką umyśle dziwne sztuczki wizualizując w fałdach zasłony loży oraz wypełniających ją cieniach imitację twarzy spoglądającej na nich z ukrycia. Szron znikał powoli z fotela.

Diaboliczna intryga Jagona dobiegła końca, pojmany został wyprowadzony przez żołnierzy. Chwilę później kurtyna opadła na scenę.
Nick w sama porę odczulił zmysł słuchu, gdy na sali zagrzmiały brawa i okrzyki publiczności wzywającej obsadę do odebrania należnych jej podziękowań. Nicole wyrwana wiwatem z zadumy zaczęła bić brawo i zmuszając swoją smutną twarz do uśmiechu podniosła wzrok z podłogi.

- Erick, Erick! – podniosły się głosy ludzkiej części publiczności wstającej z miejsc. Po chwili cała sala biła brawa na stojąco. Kurtyna podniosła się a na scenę posypały się białe i czerwone róże. Aktorzy zgromadzeni w długim szeregu skłonili się głęboko widzom. Śmiertelniczka grająca Desdemonę podniosła jedną białą róże i pocałowała jej płatki wdychając jej mocny aromat.
Para dzieci wniosła na scenę ogromy bukiet purpurowych róż ułożonych w pięknym koszu wręczając je Erickowi. Ich zapach zmieszany ze świeżą krwią zwrócił uwagę dużej części Rodziny zebranej na sali. Reżyser przyjął piękny prezent i podziękował.
Kurtyna podnosiła się i opadała pięć razy nim w reszcie brawa ucichły ostatecznie, a widzowie przeszli do foyer.

Brawa cichły właśnie, gdy ktoś zapukał w drzwi loży, uchyliły się powoli wpuszczając przez odgradzającą je zasłonę odrobinę światła. Kobieca dłoń rozchyliła połę zasłony ukazując zgrabną, młodą wampirzycę o czarnych jak heban włosach i ustach koloru krwi. Jej aksamitna granatowa suknia w tym świetle wydawała się niemal czarna.
Kobieta uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Widzę, że jakoś daliście sobie radę…Witaj kochana! Cześć Nick, jestem Sylwia. – Spojrzała po ich twarzach i podała rękę Nickowi. – Andrew poprosił mnie żebym wprowadziła Cię za kulisy.
Kobieta choć nie dorównywała urodą Nicole, z powodzeniem mogłaby być topową modelką. - Trochę bezpośrednia, bardzo szykowna i zgrabna – ocenił w myślach Nick.
Już miał się przywitać, gdy z niewiadomych względów rzucił jej wprost, z nienaturalnym spokojem w głosie.
– Zginiesz! – Jakiś podszept włożył mu w usta te słowa, wprost do wyczulonego umysłu. – Jak mogłem powiedział coś takiego?! – zastanawiał się skołowany.
Dziewczyna przyglądała się mu z półrozwartymi ustami nie wierząc własnym uszom. Nick także nie wierzył.

13-11-2006, 20:20	#86
Lorn Reputacja: 1	Monique przebijając się przez korek dotarła w reszcie do teatru i sprawdzając obecność swojej wejściówki poklepała się po kieszeni. Zapłaciła za kurs i wysiadła z taksówki. Brujahowie już stłoczyli się przed wejściem w towarzystwie swojej służby i skłonnej do zadymy trzody, podążającej za swoimi duchowymi przywódcami bez woli i zastanowienia. Z grupki odłączyła się jedna postać i wyszła jej na przeciw. Jej czarny skórzany płaszcz lekko rozchylał się na wietrze. - Czułem, że mnie nie zawiedziesz. – Dominic odezwał się pierwszy. – Czarująca jak zwykle. – szepnął jej do ucha obejmując i całując na powitanie. - Czekałem już tylko na Ciebie, więc możemy wchodzić. Monique jak zwykle rozklejała się w jego ramionach. Ten chłopak mógł mieć każdą pannę w tym mieście, ale miał właśnie ją. Właśnie dziś. Zsunął z głowy na nos swoje ciemne okulary i kiwnął na resztę gwiżdżąc głośno. Odpowiedzieli za jego wezwanie i ruszyli za nim. Obsługa teatru widząc ich tak liczne przybycie odstąpiła od sprawdzania biletów rozsuwając się na boki od wejścia. - Tylko prosimy o ciszę, spektakl jeszcze trwa. – wtrącił jeden z bileterów. Jego słowa spotkały się z głośnym zrozumieniem. Faktycznie spektakl trwał, ale los Otella był już policzony. Jagon dopiął swego. Teatr – Nicole właśnie skończyła swoje wyznanie, jej wzrok był trochę nieobecny i tęskny, jakby błądziła myślami po odległych wspomnieniach. W loży zapadła cisza. Nick skupił swoje zmysły. Jego podświadomość tworzyła w podrażnionym zagadką umyśle dziwne sztuczki wizualizując w fałdach zasłony loży oraz wypełniających ją cieniach imitację twarzy spoglądającej na nich z ukrycia. Szron znikał powoli z fotela. Diaboliczna intryga Jagona dobiegła końca, pojmany został wyprowadzony przez żołnierzy. Chwilę później kurtyna opadła na scenę. Nick w sama porę odczulił zmysł słuchu, gdy na sali zagrzmiały brawa i okrzyki publiczności wzywającej obsadę do odebrania należnych jej podziękowań. Nicole wyrwana wiwatem z zadumy zaczęła bić brawo i zmuszając swoją smutną twarz do uśmiechu podniosła wzrok z podłogi. - Erick, Erick! – podniosły się głosy ludzkiej części publiczności wstającej z miejsc. Po chwili cała sala biła brawa na stojąco. Kurtyna podniosła się a na scenę posypały się białe i czerwone róże. Aktorzy zgromadzeni w długim szeregu skłonili się głęboko widzom. Śmiertelniczka grająca Desdemonę podniosła jedną białą róże i pocałowała jej płatki wdychając jej mocny aromat. Para dzieci wniosła na scenę ogromy bukiet purpurowych róż ułożonych w pięknym koszu wręczając je Erickowi. Ich zapach zmieszany ze świeżą krwią zwrócił uwagę dużej części Rodziny zebranej na sali. Reżyser przyjął piękny prezent i podziękował. Kurtyna podnosiła się i opadała pięć razy nim w reszcie brawa ucichły ostatecznie, a widzowie przeszli do foyer. Brawa cichły właśnie, gdy ktoś zapukał w drzwi loży, uchyliły się powoli wpuszczając przez odgradzającą je zasłonę odrobinę światła. Kobieca dłoń rozchyliła połę zasłony ukazując zgrabną, młodą wampirzycę o czarnych jak heban włosach i ustach koloru krwi. Jej aksamitna granatowa suknia w tym świetle wydawała się niemal czarna. Kobieta uśmiechnęła się przyjaźnie. - Widzę, że jakoś daliście sobie radę…Witaj kochana! Cześć Nick, jestem Sylwia. – Spojrzała po ich twarzach i podała rękę Nickowi. – Andrew poprosił mnie żebym wprowadziła Cię za kulisy. Kobieta choć nie dorównywała urodą Nicole, z powodzeniem mogłaby być topową modelką. - Trochę bezpośrednia, bardzo szykowna i zgrabna – ocenił w myślach Nick. Już miał się przywitać, gdy z niewiadomych względów rzucił jej wprost, z nienaturalnym spokojem w głosie. – Zginiesz! – Jakiś podszept włożył mu w usta te słowa, wprost do wyczulonego umysłu. – Jak mogłem powiedział coś takiego?! – zastanawiał się skołowany. Dziewczyna przyglądała się mu z półrozwartymi ustami nie wierząc własnym uszom. Nick także nie wierzył.