| Gdy pies ruszył na krasnoluda, Tarquinn uśmiechnął się smutno. Po "występie" kapłana spodziewał się najgorszego. Bard zauważył jeszcze jak Tirlon traci siły, trafiony zaklęciem przeciwnika. Sandro również rzucił jakiś czar, lecz półelf nie przyglądał się jemu, tylko ogarowi, który był najbliżej drużyny i przez co, jak myślał Tarquinn, największym zagrożeniem.
Bard wyciągnął prawą ręką sztylet zza pasa i ujął go w nadchwycie. Po chwili nabrał głęboko powietrza w płuca, po czym głębokim głosem zaczął rozsyłać po okolicy melodię jednej ze znanych sobie pieśni wojennych. Śmiałkowie poczuli przypływ odwagi i męstwa, a bard ustawił się obok łowcy w pozycji obronnej. Wiedział, że kurtka nie zapewni mu żadnej ochrony, toteż nie wyrywał się do pierwszej linii, lecz był gotowy do ewentualnego odparcia ataku, gdyby brodatemu wojakowi nie udało się utrzymać swej pozycji. |