| Śniadanie przebiegło we względnie spokojnej atmosferze. Seatana jak zwykle zjadła niewiele, w porównaniu do pozostałych. Nie chodziło bynajmniej o kwestię dbania o linię. Ot, jej potrzeby były znacznie mniejsze niż przeciętnego człowieka, a już zdecydowanie mniejsze od potrzeb krasnoludów które sprawiały wrażenie jak gdyby były w stanie pochłonąć wszystko co znalazło się na stole, włączając w to zastawę.
Opuszczając jadalnie czuła lekki niepokój. Słowo “amunicja” wskazywało wyraźnie, że nie będą szli za honorowymi metodami walki, a za nowoczesną technologią której tak nie znosiła. Jej obawy potwierdziły się gdy wskazano im maszyny, którymi mieli polecieć. Miała ochotę pokręcić głową i otwarcie się sprzeciwić takiemu środkowi transportu jednak powstrzymała swoje dziecięce odruchy. Skoro misja tego wymagała, skoro wymagał tego honor, gotowa byłą poświęcić dla tego spokój swego ducha.
Siedząc obok Smitha starała się nie zwracać na siebie uwagi. Nic jednak nie mogła poradzić na uczucie strachu, które w niej wezbrało wraz z uruchomieniem silników i poderwaniem maszyn w górę. Zacisnęła dłoń na medalionie szukając pomocy w swych towarzyszach. Pochyliła głowę i zaczęła szeptać cichą modlitwę do Hefajstosa. Potrzebowała teraz jego siły i ognia, który odgrodziłby ją od świata w którym się znalazła.
Nie słuchała Vernona ani nie zwracała uwagi na krasnoludy. Nawet zachowanie Smitha zdawało się do niej nie docierać, zupełnie jakby nagle znalazła się sama, bezpieczna wśród wulkanicznych skał, w otoczeniu które znała i do którego zapewne miała nigdy nie powrócić.
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.” |