Znowu był plan. Samiec alfa miał zawsze dużo pomysłów, co bardzo się Kiti podobało! Tym razem nawet nie był to plan zakładający rozrywanie kogoś na strzępy. Przynajmniej chwilowo. Kiti wytarzała się na ziemi, mierzwiąc sierść i brudząc się. Chciała wyglądać na zabiedzoną. Przyjęła postawę smutnego zbitego psa i udając jeszcze że kuleje na przednią łapę, wyszła powoli do uliczki, żeby ludzie ją zobaczyli. Kobieta pisnęła a mężczyzna był zdziwiony. Próbowała machać ogonem, popiskiwać i schylać ulegle łeb, żebrając.
– Co do... ?!
– Wilk ! – pisnęła kobieta.
– A pójdziesz ty !!! – wrzasnął mężczyzna, próbując ją przegonić.
Zobaczyła że nic nie będzie z łaszenia się. Uskoczyła płochliwie kiedy krzyknął i rzucił kamieniem. Zmieniła taktykę. Zaczęła udawać że człowiek przestraszył ją i olewała go, za to udawała, że szuka jedzenia po śmietniskach i ruinach wokół. Ukradkiem obserwując cel zaczęła grzebać po gruzowisku i coś z niego wybierać.
– Skąd tu się wziął wilk ?! – piszczała kobieta.
– Może jakiś wściekły. Pewnie przeszedł wyrwą w murze po ataku tej przeklętej meduzy ! To nic, zajął się łapaniem szczurów... Chodźmy.
– Tak, chodźmy, póki zajął się czymś innym!
Kiti powoli i cierpliwie przesuwała się za celem od gruzowiska do gruzowiska, poszukując szczurów, udając jak wybiera resztki z gruzu i zjada je. Nie patrzyła nawet na człowieka, czasem znikała mu z oczu i spokojnie wracała znowu, zajęta grzebaniem w śmieciach. Szczęśliwie wkrótce mężczyzna przyzwyczaił się, że wilk podąża za nim w pewnej odległości, ale zajęty jest grzebaniem w śmieciach, podążała za nim...
