kymil

Okolice Bramy


- Buuum!

Dmuch wyleciał niesiony siłą uderzenia i rąbnął w pakunki, których jeszcze nie użyto do postawienia barykad. Brama znajdowała się teraz dobre trzydzieści kroków od niego.

- Na kły Wielkiego Niedźwiedzia... - wykrztusił kislevski najemnik i wypluł krwawą ślinę.

Świat zwolnił wydatnie. Kozakowi dudniło w uszach. Widział jak przez mgłę, mimo że raz po raz przecierał oczy. Obolały podniósł się z ziemi i oparł z trudem na czarnej szabli. Dopiero dotyk zimnej stali przywrócił go do teraźniejszości.

Świat wokół przyspieszył.

- O żesz ty w mordę... - wybełkotał Mierzwa rozglądając się wokół.

Wielkie odrzwia bramy nie istniały, wkoło biegali ludzi bez składu i ładu. Wszędzie snuły się smugi dymu i pyłu. Słyszał jęki rannych i w oddali niezrozumiałe wrzaski dzikusów.

- Co tu się do bladej piczy dzieje? - kozak próbował zebrać strzępki myśli.

Dostrzegł jak Gottri stojący tuż przy punkcie dowodzenia próbował utrzymać w ryzach przestraszonych obrońców.

Wtem w kierunku, gdzie stał obolały Dmuch do ucieczki rzuciła się gromada łyczków.

Kozak drgnął jak dźgnięty szpikulcem w dupę, zakręcił młyńca szablą na głową i rzucił się dosłownie na nadbiegających mężczyzn:

- Gdzie! Kurwa! - wściekły Mierzwa uderzył płazem pierwszego z uciekinierów, aż zadźwięczało.

- Gdzie patałachy?! - rękojeść szabli rąbnęła drugiego w żołądek.

- Pytam się? Łyki! Gdzie Wam tak spieszno?! - kozak zasadził kopa kolejnemu Ostlandczykowi.

- Stać! Kurwa! Zatrzymać się! To jest rozkaz! - zawył kozak jak podczas oblężenia dumnego Praag, rozbijając wargę następnemu.

To powstrzymało jawną dezercję, lecz łyczkowie nadal stali niezdecydowani i nie chcieli zawracać pod bramę, gdzie zaraz miało rozpętać się piekło.

- A Wyście, Panie? Kto? - ze strachem pytał jeden ze skulonych Ostermakczyków.

- Jaa?! - wrzasnął kozak wypinając dumnie pierś jak na musztrze u von Antary. - Jam jest Ci kurwa Twój hetman wielki koronny, synu! Ruszże dupę i na barykady! - dla wzmocnienia swych słów podetknął człowiekowi stal pod nos.

- Czy Wy myślicie, żołnierze, że dacie nogę i będzie spokój?! - krzyknął na pozostałych. - Gówno nie spokój! Ci barbarzyńcy znajdą Was i wybiją co do jednego, wcześniej srogo chędożąc nie zważając na płeć i wielkość przyrodzenia! - głos jego zawisł wśród jęku rannych.
- Chyba, że wrócicie i wspólnie pozabijamy te zwierzęta i wymuskanych paniczyków od von Kytkego.

- Ale Edgar, dowódca, nie żyje! - padło gdzieś z tyłu.

- Wystąp chłopcze z szeregu - huknął rozeźlony Dmuch. - Popraw broń. Jak Ci na imię?

- Mnietislav, Ppaanie hetmanie... - odpowiedział barczysty młodzian.

Od razu spodobał się kozakowi. "Nadaje się idealnie" - pomyślał Dmuch i bezwiednie uśmiechnął.

- Mnietku! Zostałeś właśnie nowym kapralem. Winszuję błyskotliwego awansu. Zbierz ludzi i pod bramy do tego tam krasnoluda! Jasne?!

- Tak jest! - wypiął pierś chłopak.

Mierzwa przejechał wzrokiem po swych nowych podkomendnych i ponownie wrzasnął:

- To jak kurwa będzie?!

Kozakowi odpowiedziały niemrawe pomruki aprobaty, ale Mierzwa wiedział żołnierze zapomnieli o ucieczce. Przynajmniej na razie.

- Za mną! Wyjąć broń! Rozstawić się szeroko i zatrzymywać dających drapak! Urra!! Ostermak! - kozak ruszył do roztrzaskanej bramy a za nim kapral Mnietislav i parunastu żołnierzy.




Zawrócili do Gottriego. Mierzwa błysnął zębiskami i palnął:

- Rad Cię znowu widzieć krasnoludzie. Odsiecz przywiodłem.

Zwrócił się do Mnietislava:

- Kapralu! Obsadź ludzi na barykadach, zaraz się zacznie! Trzymaj w odwodzie paru zaufanych. Mają powstrzymać dezercję! A teraz odmaszerować!

- Pamiętajcie! Damy, kurwa, radę! Nie będzie szlachcic von Kytke pluł nam w twarz!

Kozak zerknął na zbierającą się luźną kupę dzikusów i mruknął do Gottriego.

- Gdy zacznie się piekło, wmieszam się w atakujących i przywołam Bestię - pokazał towarzyszowi gwizdek od doktora Grassa. - Trochę ten tłumek nam przetrzebi. A wtedy hyc, ubić Kytkego i wyratować Monikę - wyjawił pokrótce krasnoludowi swój plan.

- Idziesz ze mną? - iskry w oczach Kislevity mówiły, że lekko oszalał.