| Grimm potrząsnął głową jakby chcąc odgonić resztki snu umysłów towarzyszy, po czym uśmiechnął się do nich, nadal skulony nad ogniem. Kucając z rozstawionymi kolanami i opierając się na lekko uniesionych piętach nie mógł sięgać nikomu prócz Lu nawet do pasa. Nie wydawało się, by miał przy sobie jakąkolwiek broń o czym dobitniej jeszcze świadczyły, niby nieświadomie, skierowane do nich wnętrza dłoni. Davos nie miał nic do ukrycia i musiał się upewnić, że żaden z czterech mężczyzn nie wysnuje innych wniosków.
- O konie trzeba dbać - przerwał pierwszy ciszę - w tych, które padną z wycieńczenia, tak jak i w zdechłych jest coś dziwnego w smaku, nie sądzicie?
Powiódł spojrzeniem na trzy z ocalałych wierzchowców, które ściskały się próbując odsunąć od truchła ostatniego przywiązanego razem z nimi do jednego konara. Los jest wszak sprawiedliwy i wymienia środki transportu jeden za jeden... |