kymil

Jans słuchał pytań Muncha i pokręcił krótko głową:

- Nie tutaj, Wuju. Zimno tutaj i lepiej, żeby nikt nas nie spotkał i nie skojarzył. Chodźmy do mnie.

Gdy weszli do ciepłej izby, gdzie uprzednio w kominku napalił Carolus z racji swego fachu, Zingger mruknął do Sigfrida.

- Czy ja wiem? Proroctwa, wróżby, to mi się wydaje dobre, gdy trzeba odczarować księżniczkę z Nordlandu zamienioną w bociana, a nie gdy ktoś kogoś sztyletuje w bocznej uliczce. Nie wiem, co o tym sądzić. Wykonajmy nasz plan i wtedy... zresztą, co ja plotę - żachnął się Skalp.
- Wuju, co ja powiem temu morrycie, że ktoś mi kumpli morduje i żeby mi powiedział kto? Eeee... - machnął dłonią - Nie uda się. Zapomnijmy o tym.




Gdy skończyli mieszać trunek na stancji, Jans pozbierał wiadra i butelki, wytarł podłogę szmatą do czysta, a następnie upchnął "rekwizyty" w jednej ze skrzyń pod ścianą.

Regis wrócił właśnie z kolejną porcją suszonych ryb z Doków.

- Masz, brat - rzucił na ławę. - Słonych bardziej rybek nie znajdziesz w tym mieście. Choćbyś sczezł.

W odpowiedzi starszy Zingger tylko potaknął głową z uśmiechem.

Tymczasem wzrok Łasicy powędrował ku kolorowym butelkom i glinianym antałkom.

- Napiłbym się... - zagaił brata.

- I się napijesz, aż nadto. Obiecuję - odparł Skalp. - Ale nie teraz, później. Pamiętaj też, żeby pić tylko z tych dwóch antałków - wskazał dwa oznaczone krzyżykiem. - Są chrzczone - wyjawił zaciekawionemu bratu.

- Zrobimy to we dwóch z Regisem, chyba że też się chcesz przyłączyć Carolusie - wyjaśniał towarzyszom swój plan.
- Będziemy, o ile to możliwe, pili na przemian, co i rusz dolewając do kubków. Są odpowiednio duże. Na raz się nie da wypić takiej ilości gorzały, o ile ktoś chce nazajutrz wstać do roboty - błysnął zębiskami.

- Gdy Kluge będzie odpowiednio wstawiony otworzę okno i dam znak, żebyś wpadał Wuju i odgrywał rycerzyka. Mam nadzieję, że damy radę. Ja zamierzam lekko przysnąć, zanim wpadniesz. Lulu będzie swobodnie mogła czarować swym dekoltem.



Gdy Jans prowadził Szuję na Powroźniczą mimochodem rzucił.

- Moja siostra jest normalną kobietą, z normalnymi potrzebami. Osobą zafascynowaną sztuką. Nie wykorzystajcie tego - obłudnie spojrzał na bandziora.

- Jedyne co Wam mogę podpowiedzieć, żebyście nie grali abstynenta, jak ostatni jej adorator. To się jej nie spodoba. O, i jesteśmy na miejscu. Zapraszam na górę.




Impreza trwała w najlepsze, Jans z Regisem pili na umór raz po raz polewając sobie nawzajem i wznosząc okolicznościowe toasty. Luiza tymczasem podtykała Klugemu solone rybki pobudzające pragnienie. Wpatrzony w kurtyzanę jak ciele w obraz, połykał wszystko jak głodny pelikan i zapijał kolorową gorzałką.

- Za artystów! - darł się Łasica.

- Za teatr! - wtórował Skalp.

- Za teatr i artystów! - podsumowała rozbawiona i wydekoltowana Luiza.

- Za dekoracje! - rzucił radośnie podchmielony Szuja.

- Za spotkanie! - wiwatował ponownie Regis.

- Za urodziny Anni! - wrzasnął w końcu oklepany toast Jans.

- Anni? - spytał zdziwiony Regis.

- Ani moje, ani Twoje, buhahaha! - wszyscy ryknęli pijackim rechotem.


Luiza dzielnie odgrywała zapatrzoną w Szuję białogłowę. Szło sprawnie, wręcz gładko. Czas upływał na rozmowach.

W pewnym momencie Jans dał znak Regisowi, żeby zwijał się na posterunek do Sigfrida.

Brat wstał, przeciągnął się i uprzejmie pożegnał z konfraternią i wyszedł na biały ziąb.

Dojrzał marznącego na dworze i tonącego w mroku Sigfrida. Szybkim krokiem podszedł do niego i wcisnął manierkę z gorzałką.

- Pij, Panie Munch. Już niedługo, ale półgodziny trzeba będzie nam tu poczekać - mruknął markotnie.


Trefne butelki się skończyły. Jans przyjrzał się Szui. Było mocno wcięty i obłapiał Luizę za ramię. "Teraz albo nigdy bratku" - pomyślał paser i uśmiechnął do bandyty szeroko, wręcz przyzwalająco.

Powstał z ławy, chwiejnym krokiem podszedł do okna i otworzył szeroko na oścież. Do gorącej i dusznej izby wtargnęło przenikliwie zimno.

- Wybaczcie - mruknął w kierunku Lulu i Szui. - Muszę... - następnie przechylił się i zwymiotował prosto na zaśnieżoną ulicę.



- O! Rzyga, to nasz umówiony sygnał. Jeszcze z lat szczenięcych. Dobry w tym jest, gagatek - skwitował Łasica spokojnie przyglądając się jak Skalp wymiotuje z okna na chodnik przed budynkiem, a następnie chowa z powrotem w mieszkaniu.

- Wielka rola czeka, Panie Munch. Gotowiście? - uśmiechnął się do Sigfrida i lekko pchnął w kierunku lokum Jansa.