| Dawit spędził te parę dni głównie na wypoczynku. Chadzał po okolicznej osadzie przechwalając komu się da o tym, że jest bohaterskim obrońcą zamku. Ilości zwierzoludzi, których ponoć zabił z każdą opowieścią się zwiększały.
W zamku delektował się głównie posiłkami i wygodami. Tak, takie życie mu się należało. Jego bohaterskość została doceniona, och jakby on chciał mieć taki swój zameczek. I takie wystawne śniadania. Tyle, że on na swój zamek sprowadził by jeszcze lepszej klasy kucharza, innego niziołka. Te ludzkie posiłki, fakt, mogą być dobre, no ale nigdy nie będą się równały z tymi podanymi przez halfinga.
Odwiedził też zbrojownie zamkową. Uzupełnił zapasy prochu i amunicji, ale wrócił z niej zawiedziony. Wymarzył sobie właśnie zbroję kolczą i chciałby takową posiadać. Jedną przymierzył, ale czepiec zasłonił mu oczy, kaftan wyglądał jak kobieca spódniczka, a ubierając nogawice nie ujrzał nawet swych stóp. W końcu się poddał. Ale nie omieszkał wspomnieć o tym przy okazji von Walterowi
- Panie! Oczywiście pomogę w tej słusznej sprawie. Ja bohater tego zamku o obrońca tych włości! Pomogę! Ja i me Victorie będziemy wspierać pozostałych siłą, wdziękiem, intelektem i precyzją! Ubijem chaośników złych! I Uratujem biedne kobietki! Tak zrobię! JA! Bohater! Ale panie, szukałem tu jakiegoś odpowiedniego ubioru dla siebie. Takiej fajnej zbroi, kolczej, oj tak. A tu same takie wielkie! Nie ma nic na bohatera mniejszego, choć większego! Czemuż to tak?! Może panie Walter by jakiś rzemieślnik zrobił by zbroję, godną bohatera? By pański bohater i obrońca prezentował się okazale! |