kymil

Stołówka u Ulriki

Imrak, Magnar i Otte zgromadzili się w jadalni przy Juliusie. Wprawnie skrępowany mężczyzna na wpół stał, przywiązany do drewnianego bala podtrzymującego strop.
Matka wytatuowanego mężczyzny łkała cichutko w kącie.

- Pytam, się! - krzyknął wkurzony milczeniem bandziora Otto. - Gdzie Gruby uszedł był?!

- A mi jak to wiedzieć, łapaczu - mruknął z opuszczoną głową Julius. - Przecie mówię, to JA jestem z Bergsdorfu. Gruby i chłopaki są nietutejsi, mogą być wszędzie. Chcecie nagrody? To ich kurwa sam gońcie. Ja nic nie wiem - ostatnie słowa wycedził z wściekłością.

- Łajno! - ryknął Otto. - Prawdę mi tu mówcie, bo...- nie dokończył dając wybrzmieć niewypowiedzianej groźbie.

- Panie - szepnęła cicho Ulrika. - Darujcie mojemu synowi. To dobre dziecko, na studia miał iść, jak Pan ojciec chciał. On nie wie. Przyjechali z tydzień temu i tylko tu biesiadowali. Gruby, znaczy Pan Folger tylko żarł i za przeproszeniem srał w obejściu. Oni tu mieli ino przeczekać zawieruchę. Tak mi Juliś mówił - wyjaśniała.

- Matka - ryknął "Juliś" - mówiłem jak masz mnie nazywać, tak czy nie!

Kobieta spuściła pokornie głowę i odeszła w kąt izby.

Julius ciągnął niespeszony już dalej:

- Dobra, powtórzę... nie wiem gdzie uszedł był Gruby - przedrzeźniał mowę Normaverbrauchera - ale dam Wam pieniądze na mój wykup. Ile za mą głowę chce Graf Boris? Ja dam dwa razy więcej i zapłacę jeszcze za truchło Razga. Mimo że półork kompan mój był. Zasłużył. Z niejednej ruchawki mnie na plechach wyniósł - wpił wzrok w Magnara spokojnie popijającego lekko pieniste piwo, jakby to on miał zadecydować.

Ze strychu dał się słyszeć łoskot i na pierwsze piętro zeskoczył Vooks z zasępioną miną. Spokojnie zszedł po drewnianych schodach i wyjaśnił to co wszyscy już wiedzieli:

- No... nie trafiłem. Zwiali nam.

Do jadalni weszli Ivein, Gotte, na końcu zaś zdyszany nieco Archibald. Ten ostatni tylko potaknął słowom niziołka.

- Dali dyla.

- Znaczy spierdolili wozem aż się kurzyło. Woźnica dostał w głowę. Żył będzie, na szczęście. Gonimy ich? - spytał Ivein wpatrując się w Juliusa.

- Mogą być teraz wszędzie - wskazał spokojnie Imrak kończąc udziec kurczaka. - Ale ten tu obwieś proponuje wykupne za siebie i orcze ścierwo...



Parę godzin później, karczma "Bergsdorf"

Drewniana gospoda stała zaraz przy bramie miejskiej, lecz mimo późnej pory niewielu było w niej gości. Fakt, że często wpadali "na jednego" przedstawiciele straży miejskiej na pewno miał coś z tym wspólnego. Łysawy karczmarz Klaus Nottinge widocznie jednak nie narzekał. Przyanjmniej nie musiał płacić haraczu chłopakom z miasta.

"Malowani chłopcy" mieli wynajęte dormitorium dla siebie na przyszłe dwa dni. Siedzieli posilając się dziczyzną w milczeniu. Trawili przy tym wydarzenia dnia dzisiejszego, rozmyślając jednocześnie co czynić im dalej. Jednym zdaniem: "po robocie nie gadamy o robocie".

Czasami tylko, przerywając ciszę, któryś czknął, beknął bądź wielkopańskim gestem przywołał blondwłosą służkę o imieniu Gretchen by dolała mu kolejny kufel piwa.

Gotte i Otte stuknęli się zwyczajowo kuflami ogłaszając kolejny rozpoczęty dzban trunku, gdy Imrak zmrużył oczy i skinął brodą Iveinowi.

- Spójrzże no chłopcze, kto przylazł do szynku. Oczy już nie te... Czy to nie... hm...

Nie dokończył zdania, gdy Magnar ryknął na całą salę w kierunku nowo przybyłego mężczyzny w wysłużonej skórzni i przy mieczu, aż echo poszło.

- Edgar! To Ty?

Człowiek zatrzymał się w miejscu. Spojrzał w kierunku najemników i wesoło odparł.

- Świat jest za mały. Chłopaki, Wy jeszcze żyjecie?

- Żyjemy - błysnął zębiskami Ivein i podniósł w górę niziołka. - Nawet narwany Vooks, wyobraź sobie.

Edgar Stock, gdyż tak nazywał się mężczyzna miał około pięćdziesiątki, lecz nadal trzymał się prosto. Żołnierskie nawyki nie uchodziły z człeka zbyt łatwo. Ostatnim razem, gdy się z nim widzieli, było to prawie rok temu. Wykupił ponoć skrawek ziemi od komturii Białego Wilka w Middenheim w głuszy w okolicy Gór Środkowych i miarkował się osiedlić. Porzucić wojaczkę na dobre. Awanturnicy pukali się w głowę, namawiali wiarusa do grzechu, lecz towarzysz broni zaparł się i obmyśliwał co zrobi jak wreszcie tam dotrze.

Pewnej nocy pożegnał się i tyle go widzieli.

Prawdę mówiąc najemnicy potraktowali odejście kompana jak jego nagły i lekko przedwczesny zgon, gdyż powszechnie wiadomo było, że okolice Kurtwallen, czyli przyszłej sadyby Edgara do bezpiecznych nigdy nie należały.

- Niespodzianka wielka - cieszył się Otto.

- Co Cię sprowadza? - zapytał Vooks.

Edgar, pociągnął się za bujny wąs i lekko zachrypniętym głosem odparł.

- No... nie uwierzycie... Syn mi się żeni. Przyjechałem uzupełnić zapasy na uroczystość i nająć paru ludzi do pracy.


- Zaraz, zaraz Edgarze, przecież Ty nie masz syna. A przynajmniej nie miałeś jak żem Cię ostatni raz widział - przerwał mu Imrak. - Spowiadaj się.

- Bo.. to nie mój rodzony, tylko żony. Szesnaście wiosen ma jej synek. Spodobała mu się jedna taka w sąsiedniej wsi, to mnie baba wygnała na rozmówienie. Nie wiedziałem czemu. Teraz wiem. W samą porę, żem przyjechał do rodziców panny młodej, bo przyszywany synalek mój ją ponoć zbrzuchacił i mścić się chcieli. Ale żem sprawę załatwił, choć tanio nie było. - zarechotał.

- He, he, he. Kum Edgar rozjemca - zadrwił Ivein.

- Ba... zmieniłem się, chłopcy - odparł rezolutnie Stock.

- A ta praca? - rzeczowo spytał Gotte.

- No bo widzicie, zuchy Wy moje, okolica, mimo że to tylko parę dni stąd, jeszcze dzika, nieujarzmiona i nie do końca bezpieczna. A to ruchawka goblinów, a to bandyci na pątników zmierzających do Białego Dębu napastują. Czasem i krasnoludy z Miedzianej Żyły przyjadą do naszej gospody i burdę wszczną. Słowem, moja Helena i ja chcemy, żeby na weselu spokój był. To i chciałem paru tępych osiłków wynająć, ale.... może Wy? - zagadnął przyglądając się im bacznie.

- Znam Was. Wy mnie znacie. Wiem co potraficie. Pomyślcie, spanie w stodole do oporu, wikt i gorzałka do wesela, jak zostanie to też - zastrzegł się Edgar spojrzawszy na Magnara.

- Oderwiecie się od cywilizacji i spędzicie pary dni w rajskim siole, to jest w Kurtwallen. Odpoczynek Wam się należy. A jak skończymy weselicho, to na poprawiny zostaniecie... A jak skończymy poprawiny to Wam okrągłą sumkę wydzielę. Jak będzie?