-
Co za niezdara!!! – krzyknęła w oburzeniu Almena, gdy nieco piwa z kufla Torgina chlapało na jej zieloną kamizelkę. Na jej piękną kamizelkę o którą tak dbała! –
Co za fajtłapa, niezguła!!! – dodała do tego kilka groźnie brzmiących słów w elfickim języku. -
Pije i chlapie na wszystkich wokół jak szalony muł przy wodopoju! Przypomnijcie mi żebym nigdy nie siadała z nim przy stole, nie chcę nawet wiedzieć jak on je! – dodała, nieco łagodniej i żartobliwej, jako że pozostali także zostali ochlapani i nie czuła się osamotniona w swej tragedii. –
Och, przynajmniej płaszcz ani spodnie nie ucierpiały... – Almena oglądała się uważnie, gdy nagle zauważyła żebraka z zabiedzonym sokołem na ramieniu.
Ptak miał wprawdzie ładne, zdrowe pióra, ale wyglądał jakby nie jadł zbyt dużych porcji ostatnimi czasy. Almena od dziecka bardzo kochała zwierzęta, to nie umknęło jej pamięci. Nie mogła patrzeć jak żebrak wściekle targa za sznurek uwiązany do nogi ptaka; zwierzę najwyraźniej było przerażone atmosferą gospody i usiłowało zerwać się do lotu. A może zwyczajnie pragnęło uciec od opiekuna, który najwyraźniej sam ledwo wiązał koniec z końcem i nie miał pieniędzy, czasu ani ochoty na opiekę nad nieszczęsnym ptakiem. Gdy tylko żebrak zaoferował wymianę ptaka za odrobinę gorsza, Almena bez wahania rzekła:
-
Dobry człowieku, dam ci 3 sztuki złota za to zabiedzone zwierzę – Almena przyjaźnie wyciąga też ze swej podróżnej torby kawałek prowiantu i podaje go żebrakowi.
ups...
Almena zauważywszy ze Asrad również zainteresowany jest kupnem sokoła posmutniała, od czasu utraty pamięci czuła sie taka samotna i bardzo chciała miec przy sobie zwierzęcego kompana.bo wiadomo, ziwerzęta nigdy nie zdradzą, nie okłamią...
co do propozycji Asrada o losowaniu Almena podeszla dosc sceptycznie. "kobieta ma spac na podłodze???"
- pomyslała z goryczą . ostatecznie jednak pocieszyła sie w myślach, że drewniane podłogi są ciepłe i wygodniejsze niż zablocona ziemia przed tawerną
