liliel

[media]http://www.youtube.com/watch?v=Ld-ZH0yn9HE[/media]
Obudziła się z nieodpartym poczuciem straty. Jakby ktoś wyrwał jej żywcem jeden z wewnętrznych organów. Czuła się... inna.
Mogłaby porównać się do węża, który zrzucił skórę. Część siebie zostawiła w tyle jak zużyty bagaż. A teraz było w niej więcej... chłodu. Marzła od środka.
Chyba wtedy już wiedziała, że to nie był żaden sen. Cokolwiek jednak to było zostawiło na niej głęboką rysę. Coś w niej zepsuło.
Opuściła bose stopy na zimną posadzkę i wpatrywała się w okno. Znów napompowali ją uspokajającymi psychotropami. Głowa ciążyła jak ołowiana kula, blade omdlałe ręce wisiały bezwładnie wzdłuż ciała jak nie należące do niej kończyny szmacianej kukły, które ktoś z premedytacją doszył do jej korpusu.
A Bułka po prostu tępo gapiła się przed siebie.

Po dłuższej chwili zorientowała się, że ktoś stoi tuż obok i cały czas coś do niej mówi. To była ta policjantka, która wczoraj pozwoliła jej zadzwonić.
- Rozumie pani co do pani mówię? - złapała z nią kontakt wzrokowy wolno cedząc słowa. - Proszę się ubrać – ułożyła na łóżku rzeczy w których dwa dni temu Bułka wpada na komisariat niczym matka Teresa, z poczuciem misji ratowania świata. Teraz nie bardzo mogła sobie przypomnieć po co w ogóle tam przyszła... To chyba miało związek z Gawronem. A, tak. On też tam był. Wśród potworów. Słyszał co do niej mówili. O co ją oskarżali.
Już nigdy więcej nie spojrzy mu w oczy.

- Potrzebuje pani pomocy?
Teresa potrząsnęła głową powoli ściągając z siebie szpitalną koszulę. Chyba dzisiaj mieli ją przesłuchać? Tylko co ona im powie? Nie miała ochoty otwierać choćby ust.

Wszystko działo się w zwolnionym tempie. Teresa podniosła ze schludnie ułożonej kupki damki stanik i gapiła się na niego jakby nie pojmowała co ma z nim zrobić.
- Pani Cicha, jest pani pewna, że dobrze się czuje?
Teresa przeniosła wzrok na policjantkę i dostrzegła jak tej dreszcz przepełzł po kręgosłupie od ciężaru tego spojrzenia.
- Zostawię panią samą – dopowiedziała kobieta i czmychnęła za drzwi jakby przebywanie z Teresą w tym samym pomieszczeniu niosło ze sobą szczególny dyskomfort.

Minęło sporo czasu nim wciągnęła na siebie ubranie i wyszła na korytarz. Policjantka już bez słowa poprowadziła ją do obskurnej dyżurki.
Bułka nic nie rozumiejącym wzrokiem patrzyła jak tamta wręcza jej skonfiskowaną w piątek torebkę i rzeczy osobiste. I wtedy jak spod ziemi wyrósł Milczanowski ze swoją miną pokrzywdzonego przez życie cierpiętnika.
- Proszę podpisać – podsunął jej pod nos formularz. - Jest pani zwolniona do domu.
Teresa nagryzmoliła parafkę, która nijak nie chciała przypominać jej podpisu. Dopiero teraz zauważyła, że przez cały czas ręce jej się trzęsą jak paralitykowi.
- Nie będzie przesłuchania – warknął ewidentnie niezadowolony z takiego obrotu sprawy. - Tylko mi miasta nie opuszczać.

Wychodząc wściekle trzasnął drzwiami pozostawiając po sobie drażniący nikotynowy zapach.
Policjantka odprowadziła Teresę do wyjścia z budynku.
- Proszę iść.
Nikt na nią nie czekał.

* * *

Malucha zaparkowała w zwyczajowym miejscu na Rzeźniczej. Mimo dręczących ją złych przeczuć mozolnie i bez pośpiechu wspinała się w górę klatki schodowej.
W mieszkaniu Wandy Cichej zalegała dokuczliwa wręcz cisza. Teresa obeszła każdy pokój z osobna i upewniwszy się, że nie ma tam żywej duszy wywlekła spod łóżka wielką walizę. Upychała tam swoje i Antka ubrania, przybory toaletowe, drobiazgi. Po dwudziestu minutach ze zgrozą zauważyła, że cały jej życiowy dobytek zmieścił się w jednej walizce.
Zwlekła ją na podwórze i ułożyła na tylnym siedzeniu malucha. Pozostało tylko odebrać Antka ze szkoły.

* * *

- Ale Antosia dzisiaj nie ma – tłumaczyła szeptem wychowawczyni zerówki, która wyszła do Teresy na szkolny korytarz.
- Tata Antosia dzwonił, że Antoś jest chory i się dzisiaj nie pojawi.
Teresa odwróciła się na pięcie i biegiem rzuciła się do wyjścia.

* * *

- Widział pan mojego syna? - Teresa podeszła do znajomego żula żłopiącego z gwinta wino pod spożywczakiem.
- Aaa, Terenia, napijesz się? - zerknął na nią przyjaźnie ale widocznie coś w twarzy kobiety sprawiło, że w miejsce bezzębnego uśmiechu pojawił się grymas strachu. - Nie, nie widziałem Antka.
Bułka wyminęła go łapiąc za rękaw jego towarzysza.
- Widział pan mojego syna? - to jedno zdanie powtarzała w kółko i w kółko jak mantrę.

Po tym jak wróciła na Rzeźniczą dzwoniła chyba w dziesiątki miejsc jakie przyszły jej na myśl. Na pogotowie, do szpitali, przychodni, rodziców. Nikt nic o Antku nie wiedział i wtedy wróciły czarne myśli i wspomnienia z niby-snu. Porwali go. Paweł i ta wiedźma, jego matka, siedzą w tym po uszy. To oni ją wrobili. W tą ciążę, w ten dom. Zupełnie jak w dziecku Rosemary... Przekopała nawet pokój teściowej w poszukiwaniu pentagramów i pogańskich symboli.

W mieszkaniu wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Nie spakowali się, nie brakowało bagaży ani ubrań czy szczoteczek do zębów. Ale może tylko chcieli uśpić jej czujność, zmylić ją?
- Czy widziała pani mojego syna?
Pani Lewandowska, staruszka z parteru pokiwała przecząco głową a wtedy jej pies, natapirowany pudel, rzucił się w stronę Bułki z odsłoniętymi dziąsłami. Smycz napięła się jak struna i staruszka z trudem utrzymywała rozszalałego pupila.
- No coś ty, Lusia, nigdy się tak nie zachowywałaś!

Lusia toczyła pianę z pyska i nie przestawała ujadać. Teresa przykucnęła przy psie i spojrzała w czarne jak guziki oczy. Jej twarz i biały kędzierzawy pysk dzieliła odległość paru centymetrów na co staruszka jęknęła przerażona i szarpnęła smycz.
- Lusia!
Przez kilka sekund Lusia, nadal warcząc, wpatrywała się w oczy Teresy ale chyba dojrzała coś na ich samym dnie. Podkuliła ogon, zaskomlała i ukryła się za kolanami starszej pani.
- Pani Teresko, dobrze się pani dzisiaj czuje? - zapytała zaniepokojona sprawą sąsiadka.
Bułka przytaknęła i zaczepiła przechodzącą obok młodą dziewczynę.
- Nie widziałaś mojego syna?
Przez cały czas ściskała w dłoni wymiętą fotografię przedstawiającą uśmiechniętego sześciolatka.

* * *

Kiedy wróciła do mieszkania było już przed pierwszą. Nadal w płaszczu i butach usiadła na tapczanie i zaczęła obgryzać paznokcie. Zatraciła się w tym zajęciu tak dalece, że dopiero widok krwi sprawił, że przestała.
Z zeszytu Antka, który poniewierał się na stole wyrwała czystą kartkę. Wpatrywała się w nią długo nim spod długopisu wyłoniły się rozchwiane, mało czytelne słowa.


Na moment wyszła do kuchni po czym wróciła ściskając oburącz wielki kuchenny nóż.
Położyła się na tapczanie i schowała ostrze pod poduszkę nie wypuszczając z dłoni gładkiej rękojeści.
Musiała czekać...

Pozwoliła by ciężkie powieki na moment opadły.