| Elektorka ruszyła, za Nargondem i burmistrzem, na wieżę. Za nią podążyła dwójka gwardzistów. Tłum wiwatował, bawił się, świętował. Nic się poza tym nadzwyczajnego nie działo.
No może poza jedną sytuacją, Zebedeusz, który odszedł nieco od gapiów i oparł się o jedno z drzew. Nagle zasłabł i wpadł w konwulsje. Jego umysł w jednym momencie nawiedziło tysiące myśli i wizji. Zemdlał. Gdy odzyskał przytomność, Księżna była już na szczycie wieży. Żak powstał, najwyraźniej w szoku, wypowiedział kilka niezrozumiałych słów, po czym cała sytuacja się powtórzyła. Padł bezsilnie na ziemię. Arabella obserwowała całe to zajście i w tym momencie skupiła większość swej uwagi na młodym żaku, próbując mu pomóc. Pozostałych członków drużyny, również mogło to zaniepokoić. Najwidoczniej młody żak, ciężko przeżywał ostatnie wydarzenia. Śmierć Melissandry, atak demonów, niemożność poradzenia sobie z zadaniem. Wyglądało, jakby wszystko zaczęło się nagle uzewnętrzniać.
W międzyczasie Elektorka przelała już wino do zdobionego kielicha. Podniosła go w górę, po czym wzniosła toast. Parę minut trwało, jak obserwowała swoje włości. Były one okryte już wieczornym mrokiem, ale wciąż możliwe do podziwiania. Nie trwało to jednak długo i po momencie zbierała się już w drogę powrotną znikając przed tłumem ze szczytu wieży.
Po bardzo krótkiej chwili przez dolne drzwi wybiegło dwóch strażników z okrzykami
- Z drogi! Rozejść się! Ruszać się! – krzyczeli, a na rękach trzymali omdlałą Elektorkę.
- Medyka, prędko do wozu! – zawołali.
Tłum wpadł w niemałe poruszenie i panikę, nikt nie miał pojęcia co się stało. Gwardzistów i strażników było zdecydowanie zbyt mało, by nad wszystkimi zapanować. |