Podczas apelu Dietzgen nie tylko wysłuchiwał Herkova, lecz również rozglądał się po twarzach żołnierzy z innych dziesiątek. Dietzgen wtenczas pomyślał, że było dobrze zostawiać swoich żołnierzy z tyłu. Gdyby nie ogłosili końca manewrów i tak musiałby ich rzucić w wir, ale tak się obyło bez zbędnych stłuczeń. Zdziwił go fakt o braku koni po raz kolejny, coraz bardziej powątpiewał w przypasowanie określenia wojska regularnego dla armii tego regionu. Po zakończeniu "kazania" zauważył, że ktoś z jego dziesiątki ziewał.
Może i nawet dobrze że wyruszamy gdzieś, w końcu chłopcy się rozerwą. - pomyślał w duchu Dietzgen Po pewnym czasie Otto rozkazał swoim ludziom załatwienie swoich spraw, i powrót za 15 minut.
***
Po powrocie wszystkich, i krótkiej zbiórce Dietzgen wyznaczył sporą część swoich koron do rozdysponowania trójkowym. Zaufał im, wiedział że nie ma przed sobą bandę pastuchów, lecz zaprawioną żołnierkę. Obowiązkowy był przyzwoity pancerz, jakaś broń do walki wręcz, i broń dystansowa. Resztę pieniędzy "trójkowi" mieli załatwić wspólnie na prowiant. Co prawda dziesiątka miała już żarcie, jednak nie było w takim stanie jakie powinno być w armii. Dietzgen nie wiedział gdzie wyruszają, z czym mają się mierzyć. Ale znając szacunek dowódców wobec II regimentu, to wiedział że czeka wszystkich ciężka próba, być może.