Iustus raptem to pomyślał a Abadon wstał i zaczął iści w stronę drzwi.
- Myślę że teraz sobie pośpisz. Sen jest najlepszym lekarstwem na wiele schorzeń.
Iustus próbował go zatrzymać jednak gdy próbował się odezwać ziewnął potężnie. Jakim sposobem tak nagle chciało mu się spać? Przecież dopiero co się obudził. Jeszcze chwile temu był wypoczęty.
- Widzisz twój umysł tez jest tego zdania. Miłych snów.
Abadon uśmiechając się zamknął za sobą drzwi.
„Ale ja nie jestem śpiący!’
To była ostatnia myśl Iustusa nim odwrócił się na drugi bok zamknął oczy i po chwili już spał. Ciepła kołdra opatuliła go szczelnie.
- Tak sen na ta przypadłości to jedyne lekarstwo. Jesteśmy gotowi?
- Tak mistrzu w każdej chwili.
Abadon podszedł do salonowej kanapy. Położył się na niej i już po chwili spał snem sprawiedliwego.
Iustus znalazł się na szczycie góry, widok był wspaniały.
- Kto powiedział że podczas snu nie można się uczyć? Witaj w swoim śnie Iustusie. Witaj na pokazie mocy Ducha i Umysłu. Pamiętasz rozmawialiśmy o Umbrze kiedyś teraz troszeczkę ja pozwiedzamy. Jesteśmy tu dzięki mocy Umysłu. Lecz będziemy zwiedzać domeny Ducha zatem dobrze by było gdybyś poznał jego symbol. O to on.
Jak sądzę chciałbyś o coś zapytać.
Abadon patrzył z uśmiechem na swego osłupiałego ucznia. Który przenosił wzrok z mistrza na wiszący na wpół eteryczne zna i z powrotem.