| Jak tak dalej pójdzie, sami się wykończą. Nie trzeba będzie granatów ani amunicji. Najwyraźniej zupełnie niepotrzebnie martwił się ich liczbą. Zresztą to w niej widział teraz swoją szansę. Dopóki Japończycy zajęci byli mistycznym zawodzeniem i wzajemnym patroszeniem, nie rozglądali się specjalnie uważnie po jaskini za nieproszonymi gośćmi. Skrzydlate paskudztwo też powinno najbardziej interesować się tym kierunkiem, z którego nadlatują kolejne przysmakami.
Właściwie Luke mógłby spokojnie zaczekać, aż Japońce grzecznie się wyrżną i dopiero wtedy spróbować szczęścia, a może nawet wkroczyć do akcji i dokończyć robotę. Tyle że niekoniecznie ciekawiło go, do czego zdolny będzie podkarmiony kosztem marynarzy potwór. To, co zaczynało wyprawiać się z wodą, też nie nastrajało zbyt optymistycznie. I to bez względu na to, czy było efektem dziwacznych rytuałów Japończyków, przypływu, czy pogorszenia pogody na zewnątrz.
Do tej ostatniej, nawet pacyficznej, tęsknił coraz bardziej. Dosyć czasu spędził już pod ziemią. Dzieląc uwagę między skrzydlate straszydło, jego rozśpiewaną obsługę i wszystko to, co nieopatrznie nadepnięte albo potrącone mogłoby ujawnić jego obecność, zaczął się ostrożnie skradać w stronę komina. Boczne wyjście, choć na oko bardziej wymagające, zdawało mu się teraz najrozsądniejszym rozwiązaniem. Jeżeli tylko pozwoli wydostać się na powierzchnię razem ze sprzętem.
W przeciwnym razie zaryzykowałby jednak schody. I to, co czeka na ich szczycie. |