| Ciemność. To nie była noc, raczej jakby ktoś zanurzył Noltana łeb w kuble ze smołą, albo wylądował w nocy w magazynie węgla. Nie dostrzegał nawet zarysów dżungli, zarysów Whitea, który ostatecznie go powstrzymał przed popełnieniem samobójstwa. Tu nie było niczego.
Zmieniło się to dopiero po chwili.
I wtedy właśnie wylądował w małym, ciasnym i zapuszczonym pokoju, w kącie rosły grzyby, na łóżku i wokół niego stały butelki po alkoholu. Wśród tego wszystkiego, na podłodze spał mężczyzna, na oko, około czterdziesto paro letni.
I wtedy drzwi otworzył młody mężczyzna. Na oko, osiemnastoletni, lecz w papierach zapewne był starszy. Miał na sobie wojskowe ubrania US Marines. W dłoni zaciskał długi, wojskowy nóż. W progu patrzył na pijanego faceta wzgardą, nienawiścią...
Mężczyzna ruszył do łóżka, nie przejmując się potrącanymi butelkami, za których przewrócenie, zostałby okropnie skatowany. Pijak leżący na swoim barłogu, otworzył oczy zaskoczony, poznał tą wykrzywioną żałością twarz, która nad nim się zatrzymała.
- To ty… – wyrzucił z siebie pijany mężczyzna, co mu szybko przerwał płynny ruch ręki z nożem.
To co mówił, przeszło w gulgotanie, ręce automatycznie złapały za krwawiącą szyję. A potem mógł poczuć, jak ostrze noże raz po raz wbija mu się w brzuch.
Młody mężczyzna patrzył z nieskrywaną błogością i przyjemnością, jak pijak gaśnie. Jak odpływa w okropnym bólu. Młody mężczyzna pomachał mu z szerokim uśmiechem na twarzy, na pożegnania.
- Pa pa, tatuśku – zaśmiał się, po czym wbił mu jeszcze kilka razy ostrze w brzuch, do pewności.
Noltan pamiętał to jak dziś, to on był tym młodym mężczyzną…
__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być. |