| Przeszukanie nic nie dało. Ot parał się doktor swoim fachem w sposób zaangażowany. I wyraźnie obrzydliwy, ale czego oczekiwać od kogoś, kto dłubie innym w gębie. Zaczynała dochodzić do wniosku, że gdzie indziej musiała tkwić przyczyna pomieszania zmysłów Ericha, pewnie faktycznie w samej gorączce.
Gdy rozległ się krzyk z pokładu, była już gotowa do wyjścia.
Widziała wracającego Zahnschlussa, gdy zamykała drzwi od własnej kajuty. Erich spał głęboko, przez sekundę zastanawiała się czy go nie obudzić, ale doszła do wniosku, że lepiej będzie jak wariat prześpi zamieszanie. Inaczej będzie trzeba go tylko pilnować, a to była niewdzięczna fucha. Jeśli zaś łajba zacznie tonąć to chyba kamraci o nim nie zapomną.
Wyjęła koszyk, owinęła jajo kocem, potem wepchała je do plecaka i uzupełniła pakunek słomą. Poradziła z tym sobie bardzo szybko. Tak wyekwipowana wyszła na zewnątrz.
Miała niejaki problem z rozeznaniem się w sytuacji, ale Płomiennego słyszała jeszcze na schodach, a wkrótce potem zobaczyła i Dietriecha. Dopadła ją za późna refleksja, że w tym towarzystwie powinna była pouczyć się bić mieczem. Niemniej zapewne przeczekałaby zapewne to wszystko dobrze ukryta między takielunkiem, gdyby nie zwłoki młodziutkiego marynarza, które runęły tuż obok niej. U stóp siwowłosej zadzwonił nieduży, brzydki, rzadko czyszczony miecz. Podniosła go powoli.
Podobno to niewiele różni się od tańca. I może faktycznie warto zabić kogoś w walce nim się zawodowo zacznie podrzynać śpiącym gardła. U Morra za drugim razem też nie może być tak strasznie.
Podbiegła do burty tanecznym krokiem. W dziwnym, podpatrzonym gdzieś geście, lewą rękę założyła na plecy. Ciąć lub pchnąć, ciąć lub pchnąć plątało jej się po głowie niczym piosenka.
__________________
"Kobieta wierzy, że dwa i dwa zmieni się w pięć, jeśli będzie długo płakać i zrobi awanturę." Dzienniki wiktoriańskie |