| Knut padł w kałużę własnej krwi. Ciemność przesłoniła oczy. Utrata przytomności stłumiła palący ból ran, zmęczenie mięśni zmuszonych do ekstremalnego wysiłku, natłok doznań bombardujących przeładowane zmysły. Poczuł spokój. Nawet nie strach, nie gorycz porażki. Ciało zostało pokonane, ale umysł jeszcze nie nadążył z rejestracją tego faktu. Maksymalna koncentracja i bitewny szał nie zdążyły opuścić wojownika i teraz - pozbawiony doznań sensorycznych - odczuwał cień tej satysfakcji z prostoty fizycznej konfrontacji. Przegrał, to było jasne, ale nie czuł się pokonanym. Żył, póki co żył, zdawał sobie z tego sprawę - gdyby zginął, wszak byłby już w królestwie Morra. W leżącym na podłodze, sponiewieranym, skrwawionym ciele tliła się iskra życia.
__________________
Jestem Polakiem, mam na to papier i cały system zachowań. |