lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Almena · 21-12-2006, 18:50

Pierwsza bestia raniona przez Murtagha podskoczyła konwulsyjnie i łapą zaczęła ocierać zwój łeb z wyraźnym cieciem po ostrzu. Wówczas Waldorff, znajdując okazję do zadania ciosu, zawirował w piruecie; jego młot dosłownie wyrzucił oślepioną bestię w powietrze, ciskając ją w kłęby mgły jakieś siedem metrów dalej.

Drugi stwór skrzecząc biegł ku krasnoludzkiemu kapłanowi. Po drodze minął zdumionego zupełnie Murtagha, ignorując biegnącego bezszelestnie elfa. Waldorff czekał już na pokraczną czarną maszkarę, silnie ściskając w dłoniach topór gotowy do zadania ciosu. Zielone ślepia nie patrzyły jednak na kapłana, stwór w biegu gwałtownie odbił w bok i z wściekłym rykiem rzucił się na drugą, poranioną bestię. Zawrzało, stwory zażarcie walczyły, aż ten bardziej poraniony z rozpaczliwym piskiem rzucił się do ucieczki i znikł we mgle. Drugi potwór ruszył jego śladem i jego sylwetka także rozmyła się we mgle. Z mroku dobiegają echa dzikich szmerów i syków, oddalające się.

Adia, rozglądasz się, ale nie widzi żadnego odcienia czerwieni.

- Siva andije, siva reihe haneare! – słyszcie naraz niepohamowany cichot. – Kneshoa reani sena sthagmaare, vies thna arione kna erevinae...

Z kłębów czarnej mgly wychodzi nagle wysoki, szczupły... człowiek... byc może kiedyś był cżłowiekiem... Teraz ma idealnie białą, lśniącą skórę, kontrastującą mocno z wszechobecnym, czarnym tłem, oraz odzieniem postaci; krótką, czarną skórzaną kamizelką bez rękawów i długimi czarnymi spodniami.Uwagę od razu przykuwa jego twarz, na której, niczym tatuaże, widnieją dwa czarne wzorki w kształcie kropel, siegające od lini brwi, poprzez powieki do połowy policzków. Jego dosc długie, kroczuczarne wlosy sterczą w górę na kształt płonącej korony. Stąpa po niewidzialnym gruncie pewnym krokiem pełnym gracji, nagimi, trójpalczastymi stopami z pokaźnymi pazurami. Na obu jego przedramionach, od łokci w górę, biegnie po jednym rzędzie czarnych haczyków, podobne „ostrogi” ma na łydkach. Bystre oczy z okrągłymi czarnymi źrenicami bez tęczówek migają badawczo wzrokiem po każdym z was. Zbliża się do was powoli i czujnie, zadziorny uśmieszek nie znika z jego twarzy.

- Aaaaaa, więc tak wyglądacie... Wreszcie mogę się wam przyjrzec z bliska! – weseli się przybysz. – Niech spojrzę... Noooo, ładnie, ładnie... – przygląda się znacząco Adii. – A ty co, krzesiwem się bawiłeś...? – wyszczerza się złośliwie do Murtagha widząc blizny od poprzeń na jego twarzy. – Szczęśc boże – skinął głową na krasnoluda. – O, zawsze chciałem mieć kotka!!! – rozkosznie uśmiecha się do Mruka. – A tu coś ciekawego... – podchodzi do Bartolinego i badawczo dotyka go jednym z trzech palców u ręki. – Miałeś kontakt z demonem, z.... – odkrywczo woła – A tak, widziałem go ledwie dwa dni temu! Pokłóciliśmy się o jakąś drobnostkę... Przyjmij moje kondolencje... – uśmiecha się strasznie.

Następnie cofa się o kilka kroków, by znów wszystkich was objąc wzrokiem.
- Mam na imię... – po chwili wahania wybucha kpiącym śmiechem. – Nieważne, i tak pewnie byście nie zapamiętali, a nawet jeśli, z pewnoscią żaden z was nie wymawialby mego imienia poprawnie, a to oczywiście bardzo by mi się... niepodobało... – warknął przez zęby.
Po chwili namysłu dodał odkrywczo:
- Niech będzie Rith. Właśnie, mam na imię Rith. Jakieś pytania? – wyszczerzył białe zęby w złowieszczo-drwiącym uśmiechu.

21-12-2006, 18:50	#36
Almena Reputacja: 1	Pierwsza bestia raniona przez Murtagha podskoczyła konwulsyjnie i łapą zaczęła ocierać zwój łeb z wyraźnym cieciem po ostrzu. Wówczas Waldorff, znajdując okazję do zadania ciosu, zawirował w piruecie; jego młot dosłownie wyrzucił oślepioną bestię w powietrze, ciskając ją w kłęby mgły jakieś siedem metrów dalej. Drugi stwór skrzecząc biegł ku krasnoludzkiemu kapłanowi. Po drodze minął zdumionego zupełnie Murtagha, ignorując biegnącego bezszelestnie elfa. Waldorff czekał już na pokraczną czarną maszkarę, silnie ściskając w dłoniach topór gotowy do zadania ciosu. Zielone ślepia nie patrzyły jednak na kapłana, stwór w biegu gwałtownie odbił w bok i z wściekłym rykiem rzucił się na drugą, poranioną bestię. Zawrzało, stwory zażarcie walczyły, aż ten bardziej poraniony z rozpaczliwym piskiem rzucił się do ucieczki i znikł we mgle. Drugi potwór ruszył jego śladem i jego sylwetka także rozmyła się we mgle. Z mroku dobiegają echa dzikich szmerów i syków, oddalające się. Adia, rozglądasz się, ale nie widzi żadnego odcienia czerwieni. - Siva andije, siva reihe haneare! – słyszcie naraz niepohamowany cichot. – Kneshoa reani sena sthagmaare, vies thna arione kna erevinae... Z kłębów czarnej mgly wychodzi nagle wysoki, szczupły... człowiek... byc może kiedyś był cżłowiekiem... Teraz ma idealnie białą, lśniącą skórę, kontrastującą mocno z wszechobecnym, czarnym tłem, oraz odzieniem postaci; krótką, czarną skórzaną kamizelką bez rękawów i długimi czarnymi spodniami.Uwagę od razu przykuwa jego twarz, na której, niczym tatuaże, widnieją dwa czarne wzorki w kształcie kropel, siegające od lini brwi, poprzez powieki do połowy policzków. Jego dosc długie, kroczuczarne wlosy sterczą w górę na kształt płonącej korony. Stąpa po niewidzialnym gruncie pewnym krokiem pełnym gracji, nagimi, trójpalczastymi stopami z pokaźnymi pazurami. Na obu jego przedramionach, od łokci w górę, biegnie po jednym rzędzie czarnych haczyków, podobne „ostrogi” ma na łydkach. Bystre oczy z okrągłymi czarnymi źrenicami bez tęczówek migają badawczo wzrokiem po każdym z was. Zbliża się do was powoli i czujnie, zadziorny uśmieszek nie znika z jego twarzy. - Aaaaaa, więc tak wyglądacie... Wreszcie mogę się wam przyjrzec z bliska! – weseli się przybysz. – Niech spojrzę... Noooo, ładnie, ładnie... – przygląda się znacząco Adii. – A ty co, krzesiwem się bawiłeś...? – wyszczerza się złośliwie do Murtagha widząc blizny od poprzeń na jego twarzy. – Szczęśc boże – skinął głową na krasnoluda. – O, zawsze chciałem mieć kotka!!! – rozkosznie uśmiecha się do Mruka. – A tu coś ciekawego... – podchodzi do Bartolinego i badawczo dotyka go jednym z trzech palców u ręki. – Miałeś kontakt z demonem, z.... – odkrywczo woła – A tak, widziałem go ledwie dwa dni temu! Pokłóciliśmy się o jakąś drobnostkę... Przyjmij moje kondolencje... – uśmiecha się strasznie. Następnie cofa się o kilka kroków, by znów wszystkich was objąc wzrokiem. - Mam na imię... – po chwili wahania wybucha kpiącym śmiechem. – Nieważne, i tak pewnie byście nie zapamiętali, a nawet jeśli, z pewnoscią żaden z was nie wymawialby mego imienia poprawnie, a to oczywiście bardzo by mi się... niepodobało... – warknął przez zęby. Po chwili namysłu dodał odkrywczo: - Niech będzie Rith. Właśnie, mam na imię Rith. Jakieś pytania? – wyszczerzył białe zęby w złowieszczo-drwiącym uśmiechu.