Gryf

Człowiek podniósł się z podłogi. Po raz pierwszy od lat stał o własnych siłach. Zniszczony wózek inwalidzki leżał pod gruzami. Stawy Człowieka wyginały się pod nienaturalnymi kątami, kości pod cienką, opiętą na nich skórą szczupłego nosiciela przemieszczały się, odkształcały, wciśnięte między kości a skórę mięśnie poruszały się jak wielkie mięsne robale. Ludzka materia jeszcze przez dłuższą chwilę przyzwyczajała się do zmiennokształtności, by ostatecznie uformować się w swoją podstawową formę.


Emerytowany detektyw Scotland-Yardu Robert Callahan nie był pewien co się stało, ale czuł roznoszącą go euforię i chęć działania. Nie do końca rozumiejąc dlaczego to robi podszedł do roztrzaskanego okna. Dziewiąte piętro.

Niewiele myśląc wyskoczył.

Paniczny strach poczuł tylko przez chwilę. Zgrabnym ruchem odbił się barierki balkonu, która powinna złamać mu kark, Przebiegł po gzymsie i skoczył na płaski dach hotelu po przeciwnej stronie ulicy.

Chyba powinien czuć zdziwienie, ale zbyt dobrze się bawił.

Skacząca między kolejnymi dachami amorficzna, czarna bestia zaniosła się szaleńczym, upiornym śmiechem. Detektyw nie był pewien czy to on zaczął się śmiać czy głos w jego głowie. Nie wiedział też co właściwie go tak rozbawiło. Miał to gdzieś, czuł się wspaniale.

 

__________________
Show must go on!